NEPAL again

Nepal again

Weer in ons geliefde Nepal, richt onze aandacht zich meer op wat anders is dan op wat hetzelfde is gebleven. Hoe vertederd kun je immers tegen elkaar fluisteren: ach ja die de smog , als je in Kathmandu drie kwartier in een file zit die een meter per minuut opschuift; ‘hadden we die mondkapjes maar meegenomen….’ En: och dat prachtige buitenaltaar als we op het punt staan ons boeddhistische Vajra-hotel binnen te stappen. En kijk: Swayambunath, de apentempel waar ook de grote boeddhistische leraar Nagarjuna nog vereerd wordt, is verlicht als je op het dakterras van het hotel zit, na een reis van bijna 29 uur.

Volkomen krankzinnig. Vliegen met Malaysian Airways is goedkoop, maar na bijna 9 uur vliegen schuift Nepal bijna rakelings onder je door en dan is het nog vijf uur naar Kuala Lumpur. Daar drie uur in een wachthal doorbrengen en dan die vijf uur weer terug. Samen 22 uur. Van huis tot in het lichtruim (NS, inchecken, veiligheidscontrole, wachten) vijf uur en in Kathmandu naar het hotel 2 uur – als gevolg van de file.

Maar we zijn er. En inmiddels zelfs al in Pokhara, Lakeside. Veel vertraging, maar geen annulering en dat had ook gekund, want te veel wolken of te veel zijwind en er wordt niet gevlogen op sommige binnenlandse bestemmingen. We zijn er aangeland om ons waterproject te bezoeken en om onze studiezoon Hom te trouwen met de charmante Lauren uit Australië, die wij in een paar uur al aardig leren kennen. Ellen gaat de westerse huwelijksceremonie leiden en is er helemaal vol van. Ze heeft zojuist zelfs in ons hotel een strijkplank opgetrommeld om haar outfit een facelift te geven.

Het andere dat vooral onze aandacht trekt is wel vergelijkbaar met wat me twee jaar geleden al opviel –de zinderende actie-, toen we aankwamen. Er is ook nu veel activiteit in Kathmandu; er wordt bijvoorbeeld hard gewerkt aan de wegen en dat mocht ook wel, want vooral de binnenwegen zijn wrakhout. Hele huizenrijen worden ‘afgeschaafd’ om plaats te maken voor asfalt en wij vroegen ons af of de deze aanpak, die vooral uit maoïstische hoek schijnt te waaien, wel vrucht kan dragen. Onze Nepalese informant evenwel was er erg opgetogen over en verzekerde ons dat de overgrote meerderheid van de bevolking deze maatregelen toejuicht.

Verder ook in Pokhara overal bouwactiviteit. Alsof er al niet honderd hotels te veel staan. Blijkbaar niet. Overal kleine tekenen van andere creativiteit. Een survival-samenleving, waar de politiek al sinds de burgeroorlog stagneert, weet blijkbaar toch van alles te realiseren. Maar een nieuwe Grondwet is er nog steeds niet en nu zijn er nieuwe verkiezingen uitgeschreven op 19 november om de al zeven jaar durende politieke impasse op te heffen.

En de Tibetaanse vrouwen die snuisterijen verkopen op bontgekleurde doeken, worden tegenwoordig geweerd uit de hoofdstraat Lakeside, waar hun verkoop het beste gedijt. Een veeg teken. Nepal heeft Tibetaanse vluchtelingen destijds gastvrij, maar van meet af aan met behoorlijk beperkende voorwaarden, opgevangen. Maar het lijkt erop alsof China sinds 2008 steeds meer invloed krijgt op het terugdringen van hun levensmogelijkheden. (Zie bijvoorbeeld het stuk in het Boeddhistisch Dagblad van 19 juli 2012)

Op de dag na de verkiezingen trouwt onze pleegzoon. We hebben de trouwlokatie al in ogenschouw genomen Café Jiva aan het Fewameer. Dat wordt een mooi feest als de regen geen roet in het eten gooit.

U hoort nog nader van ons!!