anders

De dag voor het huwelijk.

Ik wist wel dat het anders zou gaan dan ik bedacht had. Dat is altijd al zo, en dat is hier nog altijter zo.

Mijn sari zou klaar zijn, dat wil zeggen de ' blouse' die je er onder draagt. Ruim een week later dan gepland wordt zij afgeleverd. Het is een gedrocht, aan alle kanten.

Dick is ziek. Hij is vanochtend even meegeweest om het begin van de ceremonie te oefenen maar ligt nu weer in bed.

Het land ligt voor een groot deel al 10 dagen plat omdat er vandaag verkiezingen zijn. Een kleine Maoistische splintergroepering gooit de kont tegen de krib. Als je vandaag niet meestaakt dan ben je je leven niet zeker. Zo stil op straat heb ik het nog nooit gezien. Geen bus, taxi, auto, motor of brommer te zien. Van de week is er al een huis hier in de buurt opgeblazen. Tot nu toe vandaag geen bommen gehoord. Maar de mensen zijn bang. En staken mee.

Maar Hom heeft nog geen schoenen. En daarvoor moet je naar het nepalese winkelcentrum maar hoe moet je daar nou heen ? En waarschijnlijk zal daar alles dicht zijn.

En hoe bestel je nou die bruidstaart, die ook van ver moest komen ?

Er is nog veel meer nog niet geregeld.

En Lauren zat al in de stress omdat het vervoer van haar familie en vrienden bepaald niet over rozen is gegaan.

Ik zou twee prachtige liederen zingen met Laurens beste vriendin. Ik heb haar al maanden geleden de muzieknoten gestuurd, de tekst, de link naar youtube, en mijn koor heeft ze ingezongen en dat heb ik naar haar toe gemaild. Ze heeft er nog NIKS aan gedaan. Op straat hebben we zingend geoefend, wat prima ging nu er geen verkeer was, maar ze pakt het niet op en is ook niet stemvast. Als ik een andere partij zing komt ze in de war.
Er blijkt nog een andere zangeres in de groep te zitten, maar die is niet bereikbaar.

Op straat kom ik Hom tegen, bijna in tranen. Of ik tijd heb voor hem, maar hij kan nu niet meteen. Ik zeg hem naar ons hotel te komen als hij wil. Ik heb met hem te doen. Lauren heeft 30 mensen om mee te praten. Hij vooral ons. Maar ik ben ook moe en heb weinig tijd. Ik moet straks nog van alles oefenen met de hele groep. (iemand heeft zich al afgemeld omdat ze wilde gaan paragliden)

Ik bestel snel een omelet om de hoek. Ik mag hem 10 minuten later komen halen. Als ik er een kwartier later weer ben moeten ze nog beginnen met groente snijden, terwijl er verder geen klanten te zien waren.

Ik eet hem op op ons balkon en doe de deur dicht omdat Dick in bed ligt. En dan blijkt dat ik mezelf opgesloten heb en Dick krijgt de deur ook niet meer open.

Dat moest ik even kwijt. Ik ga niet proberen hier foto's bij te zetten omdat dat bijna altijd fout gaat en ik inschat dat ik dat er niet meer bij kan hebben.

En toch heeft het iets, deze uitdaging. Uiteindelijk komt alles goed, of beter gezegd : doen we het met wat er is. Met lichtheid.

Ik ga zo met mijn prachtige slinger naar de Aussies. Hij is 12 meter lang en er hangen in de kleuren van de Tibetaanse gebedsvlaggen 60 vaandels aan waar iedereen zijn of haar wensen voor het bruidspaar op kan schrijven. Ik heb daar, samen met Dick, veel energie in gestopt, en het resultaat mag er zijn. Anderen hangen hem morgen in de boom waaronder getrouwd wordt. Op mijn manier ?

Ik leer.