Gezien

Mag ik gezien willen worden ? Mag ik me schamen, me geen raad weten…………Een stemmetje in mijn hoofd troost me: zou het niet gewoon allemaal menselijk zijn? Het duurt even voordat ik kan lachen om mezelf.

Nepal confronteert me bijna nonstop met mijn egodingen. Verwachtingen over anderen, mezelf en over hoe het leven zou moeten lopen.

We lopen naar het afscheidsetentje met Hom, Lauren en haar ouders. Ik heb twee uur les gehad in sari (een lap van ongeveer een meter breed en 6 meter lang) ‘aantrekken’. Onmogelijk is het. Dherai gharo cho, bleef ik maar klagen. Hartstikke moeilijk. En die nepalezen maar blijven beweren dat het gemakkelijk is.

Maar goed, met de zelfgewikkelde sari (die ik van Hom en Lauren gekregen heb) aan loop ik met Dick richting restaurant. Ik overdrijf niet als ik zeg dat zeker 99 procent van de Nepalezen elkaar aanstoot, omkijkt, naar me wijst en roept hoe geweldig mooi het is. Dherai raamro, ekdam raamro zelfs. Kan niet beter. Beautiful sari! Nepali queen! Voor het eerst vergeten ze zelfs te vragen of ik iets van ze wil kopen en dat zegt wat. Ik schaam me er een beetje voor dat ik daar zo van geniet……..stemmetjes. Maar ik vind het echt geweldig. Meer belangstelling kan je niet krijgen. Foei, blijft het stemmetje zeuren. Mag niet. Maar ik geniet toch maar verder.

Dan trekt opeens een verminkte bedelaar bruut aan mijn knie. Als we hem niks geven stoot hij akelige, mensonterende geluiden uit. De koningin loopt door en geeft niks. Nieuwe stemmen in mijn hoofd, maar deze ken ik inmiddels. Elke bedelaar is een worsteling en voor ons gevoel doen we het nooit goed, of we nou iets geven of niet. En al zijn er nog zo veel bedelaars, we wennen er nooit aan, mijn hart breekt telkens opnieuw. Maar over dat onderwerp schreven we al vaker.

In Nepal gaat het zo goed als altijd anders dan je verwacht. Nepalezen zijn anders dan je verwacht, ze doen anders dan je verwacht, en dat gold ‘zelfs’ (plaatjes, ja) ook voor de Australiërs die op de bruiloft waren. Zo had Laurens beste vriendin zodanig met de pet gegooid naar een lied dat we samen zouden zingen dat dat geheel in de soep liep.

Ik hoop dat ik er van leer. Steeds meer kan zien dat stemmetjes alleen maar stemmetjes zijn, dat verwachtingen niet meer zijn dan dat. Dat het leven loopt zoals het loopt. Want zo is het. Dat weet ik al heel lang natuurlijk, maar het zit nog niet altijd in mijn systeem. Als een zichzelf voltrekkend feit.

Life is what happens while we are making other plans.

Ik geniet van dit land waar de uitdaging 24 uur per dag doorgaat. Ik ben steeds in blijde verwachting van wat er nu weer anders zal lopen dan ik dacht. Ook al is het echt niet altijd leuk.