weer thuis

Of we alweer gewend zijn.

Niet echt.

En of ik er tegen kan, tegen al die ellende en armoe daar.

Nee.

Ik kan daar niet tegen.

Weer thuis kan ik pas écht het verdriet toelaten over wat ik gezien en gevoeld heb. De verminkte bedelaar, de zieke die geen geld heeft voor en dokter, de gorigheid waarin miljoenen mensen moeten leven, het tekort aan drinkwater en aan eten. Hoe langer ik in Nepal ben (in totaal nu al ruim meer dan een jaar), hoe meer ik weet dat er achter bijna elke nepalees een verhaal schuilt van tekort aan alles wat hier vanzelfsprekend is. Het ene verhaal nog schrijnender dan het andere.

Misschien klinkt het vreemd, maar ik voel me verwand met de vrouw die 9 uur per dag met een dhoko (een mand die aan het hoofd gehangen wordt) vol stenen sjouwt. Ze werkt mee aan de bouw van weer een nieuw hotel voor de toeristen en verdient 4 euro per dag. Ik voel me verwand, terwijl ons lot mijlenver uiteen loopt. Ik kan het haar niet zeggen, maar daarvoor zou ik me ook schamen. Ze zou het niet begrijpen, en ik doe dat zelf ook niet.

Weer thuis lijken die vrouwen zo dichtbij, ik denk bijna voortdurend aan hen. En aan de puinhoop die Kathmandu en in feite het hele land is. Het is een ieder-voor-zich-samenleving, die niet in staat is om iets op te bouwen. En zo blijft het een chaotische stinkende vuile wanordelijke boel.

Nepal is nog zo dichtbij en de orde en de veiligheid die ik ervaar als ik door de straten van Nijmegen loop komt me absurd voor. Hier niet thuis, daar niet thuis. Ik voel houvast aan mezelf maar de rest lijkt kwijt.

Hoe moet ik er tegen kunnen ? Hoe kan ik me staande houden in dat land (waar ik zo geniet) als ik de ellende echt binnen laat ? Wat is dat, 'er tegen kunnen' ? Mijn haperende gezondheid geeft feilloos aan dat ik dat niet kan. Ik loop in zekere zin op mijn tenen. En het is goed dat ik weer 'thuis' ben.

De ellende is weer even buiten de deur, maar toch is ook waar wat Hom zei : we leven allemaal onder hetzelfde dak. Daar kan ik beter tegen als ik wat verderop zit.
Het lot van die miljarden anderen niet, of minder, binnen laat. Maar het is toch bijna altijd, sinds ik lang geleden ben gaan reizen, dichtbij. Vaak ben ik daar toch ook dankbaar voor. Dat mijn ogen open zijn gegaan voor wat we hier niet zien. Want televisiebeelden raken niet zoals de realiteit.

Ik heb enorm genoten van Nepal en van de mensen waar ik ondanks alles (ze hebben een wat andere moraal dan wij) zo van houd. Ik help er niemand mee als ik hier niet geniet van mijn luxe-bestaan. En dat komt zeker wel weer, als ik het binnenlaat. Maar vooralsnog voelt de vrouw met de stenen meer nabij.

En ergens voel ik me rijk met haar.