Water

Eerst een excuus. Zo’n verhaal als dit vliegt mijn pen uit. Telkens neem ik me voor om het kort te houden. Ook deze keer is dat niet gelukt....sorry.

WATER

Drie jaar keihard werken, durf ik wel te zeggen, met name door Dick. En twee dagen vergaderen in Kathmandu met daarna nog heel veel mails en telefoontjes en gesprekken vanuit Pokhara.

En eindelijk is het dan zo ver. We gaan met eigen ogen het hele projectgebied (www.waterprojectnepal.nl) bekijken, om te zien wat er al is gebeurd, hoe dat is gebeurd (onze donoren stellen -terecht- hoge kwaliteitseisen) en wat er nog moet gebeuren.

Het worden twee volle, intensieve en zeer vermoeiende dagen. Vele uren hobbelen in de jeep, die ons via een aaneenschakeling van duizenden kuilen naar de bronnen brengt. Je kan het soms net zo snel lopen, en regelmatig móeten we ook allemaal de auto uit omdat de kuilen té diep, te modderig of te gevaarlijk zijn. Slechter kan een ‘weg’ niet zijn. Maar ik ben dolblij dat ik het meemaak. Een dag tevoren was ik nog hartstikke ziek.
Het uitzicht op de Himalayareuzen is schitterend dankzij het eindelijk omgeslagen weer. En na een stevige klimpartij langs een stroompje staan we dan eindelijk oog in oog met de waterbronnen van Dhampus, en even later met opslag-en verdeeltanks (Dhampus wil zelf ook wat houden!) en de eerste pijpleidingen.

Als je water nodig hebt ben je overduidelijk in staat het op het lekenoog onmogelijke te realiseren: het water moet vanaf Dhampus een paar honderd meter omlaag een vallei in, om daarna omhoog gestuwd te worden naar Dhikur-Pohari, het hoogste punt van de heuvel waar 10.000 mensen wonen in de drie dorpen die we aan water willen helpen. Tot onze grote verrassing liggen er al tot voorbij Naudanda pijpleidingen van goede kwaliteit, met opslag-en verdeeltanks die ook in de ogen van verschillende onafhankelijke en hoog gekwalificeerde watertechnici die bij ons gezelschap horen uitstekend funktioneren.

Meneer Guna Raj Shrestha die dit alles tot een goed einde moet brengen keurt, keurt goed, stelt de vragen en leidt de vele gesprekken die we deze dagen voeren met een heleboel heren (en één vrouw, die verlegen haar mond houdt) van verschillende lagen van de overheid, en ook met groepen van de bevolking. Ons valt met name op hoe gemotiveerd de mensen zijn om niet alleen vele handen uit de mouwen te steken, maar ook om waar mogelijk is financieel bij te dragen. De nood is hoog.

Overal worden we vriendelijk ontvangen in de in onze ogen vervallen overheidskantoortjes, maar nergens krijgen we ook maar een druppel thee of koffie aangeboden. Overigens komt er op de weinig schone w.c. van een hoge funktionaris en Pokhara ook geen water uit de kraan.

En dan tot slot. We staan om half 6 op van onze keiharde bedden (met kussens als bakstenen) om nog eens de onvergetelijke zonsopgang in Sarangkot, één van ‘onze’ dorpen te zien. En te voelen, want zo indringend is het. Het eerste licht valt op de bijna 8000 meter hoge toppen van de Himalaya en zwelt langzaam aan, als een concert vanuit de eeuwigheid. Met een vastberadenheid en niet te overtreffen schoonheid die me weer diep raakt. Dit is Zijn. Ik kan het niet anders zeggen.(Alles is Zijn, maar ik voel hier toch een overtreffende trap!)

Na een tamelijk smakeloos ontbijt zal er nog eens bijeenkomst zijn met een groep mensen in Sarangkot. Nietsvermoedend lopen we met Guna het pad af naar het dorp.........en dan springen me de tranen in de ogen. De plaatselijke ‘fanfare’ (je weet niet wat je ziet) begint te spelen (je weet niet wat je hoort), een groep kinderen gaat dansen en twee lange rijen mensen flankeren de weg. We worden overladen met met tientallen tika’s, voorhoofdbreed-en hoog. Zóveel dat ook onze neuzen knalrood worden. Ik zie dat Dick steeds meer het uiterlijk van een clown krijgt en ik neem aan dat inmiddels mij hetzelfde lot treft. Iedereen heeft bloemen voor ons en roept ‘danyabad!’ (dank je wel!) We hebben allebei al gauw drie of vier bloemenkransen om onze nek en onze handen vol bloemen. Om er nog meer te kunnen ontvangen worden ze ons tijdelijk uit handen genomen. Zakken vol. Mijn vriendin Bea (grapje voor insiders) kan jaloers zijn. Toeristen kijken niet begrijpend toe en maken foto’s.

De ‘baas’ vindt herhaaldelijk dat we een beetje door moeten lopen en gaan zitten maar niemand weet van stoppen. De muziek gaat maar door, en we maken zelfs nog een dansje met wat dorpelingen.

Feest! Het leven is hier geen feest. Een maal aan tafel (we krijgen iets te drinken ! Dick vraagt me of dit thee of koffie is. Ik heb geen idee) verhaalt een vrouw dat ze soms al om 2 uur op moet staan om water te gaan halen. Een ander vertelt hoe ze beviel van een baby en hoe zwaar het was geweest om toen vier uur te moeten lopen voor water voor haar pasgeboren kindje. Ze heeft tranen in haar ogen. Dat mag de volgende generaties niet meer overkomen, vindt ze. De nood is overduidelijk hoog. En de haast , en de bereidheid te werken ook. Ze willen water, het liefst één kraan per drie of vijf huishoudens. Geen overdreven eis, denk ik, me altijd schamend voor het feit dat wij onze auto’s wassen met drinkwater uit de buitenkraan. En binnen hebben we nóg tien kranen.

Haast. Ook omdat de inflatie hoog is en het project alsmaar duurder wordt als we niet opschieten. Maar wij willen geen cent overmaken zonder zeker te weten dat die goed besteed wordt en dat het project tot het einde afgemaakt en daarna goed onderhouden wordt.

De volgende besprekingen staan alweer gepland, in Pokhara en in Kathmandu. Ik bespaar jullie nu heel veel details en uitwerkingen en begrotingen, maar wie wil kan alle papieren inzien. We hebben nog niet alles rond, maar over een jaar of drie zien ze ons hier weer terug. En dan stroomt het water. Ik krijg weer tranen als ik dit schrijf. Omdat de ‘dorst’ zo groot is en ik deze mensen uit het diepst van mijn hart toewens dat ze naar buiten kunnen stappen en er binnen een straal van 20 of 30 meter water voor hen is. Schoon drinkwater. Een wonder.

Zoals jullie weten heeft Dick hierin dezelfde bevlogenheid als ik. Samen gaan we dit tot een goed einde brengen.

Bij deze wil ik, ook namens mijn man, alle mensen bedanken die via ons huwelijkskado bijgedragen hebben aan deze reis, en die met hun giften dit wonder mede mogelijk maken. Het is voor velen van levensbelang.

Een hartegroet uit Nepal

Ellen
en Dick