Gevangenis met open deur

Lichtelijk euforisch noteerde ik bij aankomst in Kathmandu (KTM): ‘Ik ben verbaasd, verwonderd. Er lijkt iets gaande in Nepal, iets wat ik bijna als ‘booming’ ervaar.’ Ik was hier nog maar één dag, maar kon al vaststellen dat de atmosfeer opgewekt en prikkelend is, dat een enkel straatje dat al jaren braak lag, een ‘hardtop’ gekregen had (al resteren er dan nog duizenden wegen zonder wegdek),dat er –niet alleen in het toeristische Thamel- nieuwe winkeltjes zijn bijgekomen, dat er veel nieuwbouw gepleegd wordt en dat de groentevrouwtjes van het gevaarlijkste verkeersplein in KTM, Chhetrapati Chowk, die dag in dag uit op levensgevaarlijke wijze hun negotie zaten uit te oefenen, (http://www.youtube.com/watch?v=JJq0ghRWLW4) naar de aanpalende zijstraatjes verhuisd (verbannen?) zijn.

In de vuilstort rond de bruggen aan de rivier gaat zo nu en dan de brand (dat ruimt op, maar heeft natuurlijk ook een tegenkant); de tempel en de crematieplaats hebben stemmige lichtjes gekregen en de zwarte plastic verpakkingstasjes van de allerslechtste (Chinese?) kwaliteit zijn door de overheid verboden wegens milieuschade. Ze hebben plaats gemaakt voor sterke, herbruikbare witte zakjes. Er staat opeens een flatscreen TV op de toog van Northfield Café. En in een warenhuis in Mahendrapool liggen pakjes van 12 condooms –met glijmiddel-- van Het Kruitvat (basic, extra en ultra) voor 135 NPRS (ca 1 euro 25). Er zijn tegenwoordig ook al Fusion scheermesjes te krijgen en allerlei soorten Malt whiskey. En kakelverse spijkerbroeken met kunstmatig aangebrachte lekkere diepe scheuren sieren gehalveerde etalagepoppen uit voor ons vervlogen tijden.

Er is ook een nieuwe maoïstische premier, Baburam Bhattarai (http://www.youtube.com/watch?v=FzAmB-0uj70). Hij schijnt een vriendelijk mens te zijn die het langer uithoudt dan menig voorganger en die een samenbindende kracht uitstraalt. Maar een zojuist door hem bereikt vrede bestendigend akkoord stuit alweer op verzet van maoïstische hardliners. Zo werkt het al jaren. En.......zijn kabinet telt inmiddels 49 (!) ministers, een record. Dat hoeft niet meteen op daadkracht te wijzen, vrees ik.

Is er echt iets aan de hand in dit wonderlijke land of is het alleen mijn hart dat opbloeit nu ik weer terug ben in dit vreemdste oord aller oorden?

Ik heb mijn ‘gevoel’ getoetst bij allerlei Nepalezen, intellectuelen en ongeschoolden, en de meesten gaven mij gelijk. Is daarmee opeens de tweedeling tussen rijk en arm voorbij? Welnee. De verbeteringen reiken voorlopig niet verder dan de middenklasse. De taferelen die wij op het punt van armoede tegenkomen, zijn niet minder schrijnend dan drie jaar geleden. Er heerst hier ook een flinke inflatie die natuurlijk de allerarmsten het meeste raakt. En op straat zie ik meer mondkapjes dan ooit.

Maar de gevangenis van dit land lijkt een soort open deur te hebben gekregen die ik nooit eerder bespeurd heb. Als China hem maar niet met één klap dichtgooit. Dan hebben de maoïstische en communistische Nepalezen die nu zo’n beetje het politieke toneel bepalen, buiten de waard gerekend. En hoe zou dat zijn voor die 20.000 Tibetanen die als bannelingen hun overigens zeer restrictieve bestaan in Nepal leiden?

Aanvankelijk ben ik minder bang dan eerst dat Nepal door China (of India) onder de voet gelopen zal worden. Maar als we in de bergen zien hoe Mustang al per bus/jeep/motor bereikbaar is gemaakt (zie http://www.youtube.com/watch?v=JlDcAidi5es en bijvoorbeeld http://www.youtube.com/watch?v=7hfC1c1q1CM ) , dan weet ik het niet meer. We horen dat China erg veel druk op de Nepalese regering heeft uitgeoefend om de berggebieden te ontsluiten, zodat er straks een rechtstreekse autoverbinding tussen China/Tibet en het Nepalese achterland mogelijk wordt. Economisch is de Chinese invloed op Nepal al heel groot..... En nu, ja nu komt Amerika met het idee een militaire (obervatie)basis in Nepal te stationeren: (http://newsbd71.blogspot.com/2011/06/us-proposes-military-base-in-nepal-will.html), op z’n minst een beetje laat misschien.... en China in de gordijnen.

We zijn net terug uit 15 dagen Himalayabergen, met name Mustang, waar we vrijwel elke dag schitterend weer hadden. Het waren onvergetelijke dagen met grote contrasten. Onze kleine bypass in Upper-Mustang ontsloot op nieuwe wijze de onbegrijpelijke, mystieke en tegelijkertijd gure en ruige schoonheid van dit gebied. Ellen heeft heel mooi over onze bergervaringen geschreven. En nu zijn we weer ‘thuis’.

De aardse klimaatverandering hield onze ‘thuisbasis’, het in dit jaargetijde immer zonnige, subtropische en paradijselijke Pokhara, al die tijd in een ijzige greep van grijze mist, regen en gesloten luchthavens. Ook in Jomsom (Mustang) en Lukla (Everest) konden wekenlang nauwelijks vliegtuigen opstijgen. Duizenden mensen strandden en de helicopterdiensten deden voor vele duizenden dollars per vlucht goede zaken.

Wij krijgen nog steeds een flinke staart van dit slechte weer mee. Het lijkt almaar beter te worden, maar niks ervan. Terwijl ik dit schrijf regent het weer pijpenstelen. Overal is het koud en nat. Gisteren zaten we nog in een tent langs het Fewamer om te schuilen voor een drie, vier uur aanhoudende stortbui, type natte moesson. En we zijn echt wel aan wat zon en rust toe. We brachten ons aantal gezamenlijke Himalayadagen op 73. Numeriek dicht in de buurt van de 71 door Ellen en Hom zorgzaam aangestoken kaarsjes die ik op 3 november in één keer uitblies!

We komen natuurlijk nog terug op dit blog. Over twee dagen gaan we, weer of geen weer, het projectgebied van ons waterproject in voor een ‘monitoring survey’. Het wordt een intensieve en waarschijnlijk vermoeiende tocht van minimaal twee dagen. De vooruitzichten voor ons project zijn gunstig. Nu maar hopen dat deze gunstige verwachtingen ook ondersteund mogen worden door beter weer. U hoort spoedig nader van ons.
Ook namens Ellen, Dick