Ploegen

Of je nou in Mustang loopt of in Dhampus, je hoort ze overal: de afgebeten en tegelijk zangerige kreten van ploegende boeren. Soms lijkt het geluid op kort of heftig lachen, dan weer is het net een schreeuw van wanhoop of pijn. Bij het keren van de buffels komen er sussende fluisteringen tussendoor of keiharde commando’s. En al die boeren doen het op dezelfde manier, zij het dat elke boer er toch met zijn specifieke stemklank en -kleur zijn eigen vorm aan geeft.

Ik ben er zeker van dat dit een van de oudste vormen in Nepal is die tot nu toe onaangetast bewaard is gebleven. Van generatie op generatie is dit ploegen met zware, onhanteerbare en nauwelijks wendbare buffels doorgegeven. Natuurlijk, we zien ook maalstenen, lemen houtcomfoortjes en karntonnen. Maar de gras- of leidaken zijn al bijna overal vervangen door golfplaat en straks zullen al die ‘romantische’ huishoudelijke apparaten wel in een Nepalees streekmuseum staan, zoals we destijds in Gurung al gezien hebben. Zolang evenwel de boer ploegt, zal hij zijn lied zingen zoals wij dat overal op het platteland horen. Ik zie in dit land van zelfvoorzienende keuterboeren nog zo gauw geen coöperaties ontstaan waar je een ploegmachine kunt huren. Maar wie weet....wat China op dit terrein nog in petto heeft.

Ellen en ik waren de laatste dagen in Astam, een landelijk dorpje op twintig kilometer van Pokhara op 1600 meter. Als het mooi weer is, verschillen dag- en nachtemperatuur minstens 20 graden. We liepen met Goma, onze altijd lachende gastvrouw, mee naar het huis van haar ouders, één uur en drie valleien verderop, en het huis van haar schoonouders, tien minuten lopen van de ecologische lodge waar we logeerden. Het waren warme ontmoetingen met liefdevolle mensen: mannen die altijd met het land bezig zijn -één van hen loopt onafgebroken met een sikkel rond- en vrouwen die onophoudelijk met huishoudtaken in de weer zijn.

De mannen zijn tussen 65 en 70 en de vrouwen 10 tot 15 jaar jonger. Zo ging dat vroeger. Meisjes tussen 10 en 15 werden uitgehuwelijkt aan mannen van rond de 25. En niet zelden pakte dat heel goed uit. Een leven van keihard werken volgt. En zonder enige vorm van aow blijft het werk doorgaan.

De kinderen van deze mensen werken aan een droom. Ze schiepen een ‘ecovillage’ op het hoogste heuvelplateau van Astam. En je kunt er voor 1600 NPRS p.p. per nacht slapen en eten. Dat is ongeveer 15 euro. Ze verbouwen zo milieuvriendelijk mogelijk hun eigen groente en kruiden en dat proef je... En ’s ochtends krijgen we pannenkoeken van zelf verbouwde millet (gierst) of yoghurt met müsli. Zojuist hebben we die yoghurt en ook boter zitten karnen in het huis van Goma’s schoonouders.

Het is een paradijsje dat omzoomd wordt door de grote Himalayajongens als Fishtale, Annapurna en Daulagiri die helaas bij een dik wolkendek aan het oog onttrokken worden. Maar als de zon schijnt, zoals gisterochtend, dan weet je niet wat je ziet. Ze rijzen op als in een machtig toneeldecor van een Wagneropera. Tegelijk aanraakbaar en onmetelijk ver weg. We maken fantastische kleine wandelingen van een paar uur. Ellen voert met passanten leuke en liefdevolle gesprekken met het Nepalees dat ze heeft geoefend....Het is een hartverwarmende afsluiting van onze hernieuwde kennismaking met Nepal. Deze kant van het land hadden we zo nog niet meegemaakt. Zij voegt een nieuw dimensie toe aan de positive ervaringen hier.

Ik ben een boekje aan het lezen over bidden. ‘Het universum roept’ van Eric Butterworth: je hoeft je alleen maar af te stemmen op de universele energie die altijd en overal aanwezig is en die via ons innerlijk stilte-centrum toe te laten als richtinggevend in je leven. Toen ik die oeroude kreten van de ploegende boer hoorde vanochtend dacht ik: Ja, zo is het.

Overmorgen gaan we weer naar Kathmandu. We gaan daar werken aan de final conclusions m.b.t. het waterproject. Ook een soort ploegen. Daartoe gaan we afrondende gesprekken voeren met ‘onze’ mr. Guna van Codef en een official van de SNV. Als leidraad is er al een verslag van de eerdere besprekingen en de notitie ‘12 questions regarding our field visit’. En dan weer op het vliegtuig terug. Om in Nederland onze donoren en andere geïnteresseerden op de hoogte te stellen van de projectaanpassingen. Eén ding is al zeker. Het geld dat we verzameld hebben komt goed en welbesteed terecht.

Alle goeds en liefs, ook van Ellen,
Dick