ongemak

Om 18.00 uur is het hier donker. Ik loop even naar het internetcafe om de hoek. In ons straatje komt me een auto tegemoet en ik moet opzij omdat de weg te smal is voor een auto én een voetganger. En de sterkste gaat hier altijd voor; dat lijkt de enige afspraak in het verkeer hier. Ik zet een voet in het weitje.....dat een open riool blijkt te zijn. De straatlantaarn is hier nog niet uitgevonden, helaas dus. Mijn schoen, voet en broek doordrenkt met vieze drek die stinkt als een oordeel.

Bijna overal is het hier levensgevaarlijk om je in het donker te verplaatsen, op welke manier dan ook. De wegen zijn bijna overal zó slecht dat de gemiddelde snelheid van de bussen ongeveer 20 kilometer per uur is. Over grote afstanden bestaat het wegdek uit soms diepe kuilen en gaten of uit verzamelingen keien. Dick wordt steeds handiger met de motor, maar soms is er slechts met de grootste moeite door te komen. Het verkeer hoort links te rijden, maar vaak is dat niet mogelijk doordat de weg weggeslagen of anderszins verruïneerd is. Iedereen moet dan door dat ene hele smalle stukje, dat voor de motorband soms nog niet breed genoeg is. Heel gewoon hier.

’s Avonds werd er met name op Flores nauwelijks gereden, omdat je ook met voertuigverlichting niet goed kunt zien waar je kan rijden en waar niet. Ik heb er zelfs een hekel aan om hier ’s avonds te lopen. Overdag is het ook geen pretje trouwens. De voetganger is de zwakste en telt niet mee. En áls er al een stoep is, dan zitten daar echt een heleboel gaten in die vaak een meter diep zijn. En het is toch al één en al kuil, waar nog bij komt dat heel wat stoeptegels om onduidelijke redenen ontbreken. Waarschijnlijk kon iemand ze elders goed gebruiken.

De mensen lijken het allemaal te pikken alsof het een natuurverschijnsel is. Niemand lijkt te klagen, maar we weten inmiddels dat dat ook niet zou helpen. De corruptie viert hier hoogtij en de overheid lijkt geen geld te besteden aan het onderhoud van de wegen.
Verder is een deel van de hoofdstraat hier in Rantepao al een dag of tien afgesloten. Er is een overkapping gemaakt en er staan vele rijen stoelen en wat tafels. Begrafenisceremonie......met het daarbij horende overdovende lawaai. Geluidsoverlast......overal, maar ik geloof niet dat ze dat woord kennen.

En als ik het daar dan toch over heb.....ze doen er allemaal aan mee. En niemand klaagt. Op begrafenisceremonies, op bruiloften en in busjes kan je meestal niet met elkaar praten vanwege het lawaai. Uit huizen klinkt vaak oorverdovende muziek. Regelmatig passeren er optochten door de stad die schreeuwen om het hardst. Omdat hun geloof het ware is, meestal. Protestanten, pinkstergemeente, katholieken......de missie is geslaagd. Moslims schreeuwen (sorry voor het woordgebruik) vijf of meer keren per dag over hun geloof vanuit de moskee. Te beginnen om half 5 in de ochtend. Het oorspronkelijke animisme is hier een heel stuk teruggedrongen maar is nog zeer aanwezig en dat kan je ook horen. En dan het vele geschreeuw van varkens die overal mishandeld of wreed geslacht worden. En van kinderen die geslagen worden.....


Het was fantastisch hier, maar het is tijd om naar huis te gaan. Zoals altijd krijg ik er tegen het einde genoeg van(Dick ook trouwens, maar die is ook al dagen een beetje ziek en dat is ook niet fijn hier), los van hoe lang de reis geduurd heeft. Ik wil over een stoep lopen in een straat zonder open riool er langs, niet meer uren wachten op een bus, een beetje rust aan mijn hoofd, een wastafel die doorloopt, een wc die doortrekt, een kraan met warm en zelfs met drinkwater, een lekker ontbijt (de rest van het eten is hier overigens heerlijk en heel erg spotgoedkoop), ik wil thuis zijn als er vrienden trouwen (afgelopen zondag), ziek zijn of begraven worden (vandaag én vrijdag) , mijn moeder bellen om te vragen hoe het met haar is, zitten in de tuin, met Dick, een boek of een vriendin, genieten van de doodgewone dingen. Het zijn maar voorkeuren, weet ik, maar toch.

Maar ik zal ze missen, die lieve mensen, de leuke en mooie ontmoetingen, een beetje bahasa praten, de ontmoetingen zonder woorden maar met veel hart, de bountystranden, die gekke cultuur, en misschien wel al die gebreken en ontberingen waar je soms toch ook om kan lachen. Tenslotte kozen we er zelf weer voor, door hierheen te gaan en door met een tamelijk strak budget te reizen. En al die gekheid maakt het ook zo leuk.

Tot zover mijn babbel op een regenachtige ochtend.

Tot snel weer
alle goeds
Ellen

met de hartelijke groeten van Dick