genieten en afzien

De ijskoude snoeiharde stormen doen dagelijks verwoede pogingen ons tegen de vlakte of in een afgrond te blazen. Soms wint de wind, zoals die keer dat ik net een filmpje probeerde te maken van de kale, woeste onherbergzame natuur. Ik knal tegen de grond, maar film verder. Ik geef me niet graag gewonnen en kruip terug naar Dick.

De zandstormen en wervelwinden blazen steeds weer onze kleren vol stof en onze tanden vol zand . (Dat is niet lekker). ’s Avonds wacht ons steevast een ijskoude en meestal smerige stinkende douche (zo een op van dat smerige beton bijna boven het pleegat) , waarna we met vijf lagen dikke truien en jassen en een slaapzak om in een meestal ongezellige onrustige en altijd koude eetzaal soms nog het gevoel hebben dat we het nooit meer warm zullen krijgen. In bed duurt het lang voordat ik warm ben, ondanks onze mutsen (heerlijk !) , kruiken (die heeft verder geen mens bij zich) en de extra dekens die Hom steeds weer op de kop weet te tikken. Door de hoogte slapen we nog slechter dan anders en het zijn lange uren wachten tot het weer licht wordt.

Als we eindelijk op kunnen staan, steken we ons zonder ons te wassen (véél te koud !) zo snel mogelijk in alle beschikbare kleren . Ik zoek voor mijn yoga-oefeningen een vierkante meter op de vloer die schoon is en vind die zelden. Gelukkig heb ik voor dit doel van die grote gratis plastic afvalzakken van de gemeente Nijmegen bij me. Die leg ik op de grond, een oude jas er op en klaar is mijn yogamatje. Met onze waterkoker waar we ook drinkwater mee maken, zet ik poederkoffie met poedermelk. Niet te zuipen, vind ik thuis, maar hier is het een traktatie. Een nieuwe dag kan beginnen. De wind is alweer opgestoken, veel vroeger op de dag dan tevoren. Ook hier verandert het klimaat.

We zijn in Mustang, het lang verboden koninkrijk tussen Tibet en de rest van Nepal. Het mooiste en ruigste stuk natuur dat ik ooit gezien heb. Ik train al jarenlang om weer eens in de Himalaya te kunnen lopen. Precies twee maanden geleden was mijn knie echter opeens weer zó slecht dat ik nog geen 10 minuten kon lopen. Ik ben bezig geweest met annuleren, maar dankzij mijn reumatoloog, mijzelf, een aantal verstandige beslissingen en een groot wonder ben ik nu weer op 3600 meter hoogte in mijn geliefde Himalaya. Het lijkt wel of ik nooit reuma gehad heb. Een paar keer heb ik van dankbaarheid staan huilen. Ik geniet hier meer dan waar ook, hier ligt mijn hart, en tegelijkertijd ben ik hier op de een of ander manier niet thuis. ‘Home is where the Heart is’, zingen we vaak. Dat kan overal, daar hoef je je geen millimeter voor te verplaatsen. Maar vreemd genoeg wringt hier iets. Het is thuiskomen, maar tegelijkertijd is het zó niet van mij, deze ruigheid, de middeleeuwen waar hier veel mensen nog in leven, de cultuur die ik nooit écht zal kennen, deze stormen, de kou, de vuiligheid......Gelukkig zit het universum ook in de Japanse anemonen in onze tuin op de Petruslaan.

Maar goed, ik had over Upper Mustang, het lang verboden koninkrijk dat niet meer strikt ontoegankelijk is, maar het kost veel moeite en minimaal 500 dollar om er in te komen. Faciliteiten voor toeristen zijn er nauwelijks. Onze hoteleigenaar heeft echter vriendjes bij de ‘checkpost’ die iedereen terug hoort te sturen en hij regelt voor ons dat we Upper Mustang in mogen. Het landschap is verpletterend. Ik ga het niet beschrijven; wees welkom op de Petruslaan; we maken honderden foto’s. (ik zie nu dat je ook kan googelen: ‘Mustang Nepal afbeeldingen’. Maar wees toch welkom !)

Ik had wat as bij me van mijn in maart overleden vader. Ik wilde die op ’s werelds mooiste plek uitstrooien en dat heb ik gedaan. Ik heb nog wat tegen mijn vader gezegd, in tranen, en daarna heb ik beetje voor beetje de as met windkracht 10 met de wind meegegeven, de lucht in, soms loodrecht omhoog, soms alle kanten tegelijk op. Met vreugde. Het was goed zo.


Er valt nog veel meer te vertellen. Over een paar levensgevaarlijke avonturen, over hemelbegrafenissen hier, over de meeste vreemde gebruiken op festivals, over Hom en zijn familie, over stank en vuiligheid, over al die lieve Nepalesen van wie we niet weten of we ze kunnen vertrouwen.
En natuurlijk over het waterproject , het doel van onze reis. Dat gaat beter dan we hadden durven hopen en daar zijn we erg blij mee, maar we vertellen later verder.

Voor nu al het goede voor jullie,

een groet uit het hart
Ellen
en ook van Dick