Flores - kleur, rust en vrede

Flores - kleur, rust en vrede
Labuanbajo - Niet zo’n heel origineel beeld, maar toch: God was een potje aan het dobbelen met smaragden, saffieren, robijnen, aquamarijnen, turkooisen en ander edelgesteente en ja hoor daar ontstond de gordel van smaragd. Smaragd als hoofdbestanddeel dan, want die andere halfedelstenen laten zich ook overal makkelijk vinden: het blauw van lucht en water en het rood van zonsonder- en opgangen horen er evenzeer bij. En al die andere kleuren, waaronder geel en paars zitten in de bloemen waaraan het eiland Flores zijn naam ontleent. Het is een geweldig voorrecht om hier te mogen zijn. De natuur zendt een voornaam soort vreedzame rust uit. En dat blijft zo, ook als we achterop een motor of in een lawaaiige autobus de hectiek van het lokale transport aan den lijve ondervinden.
De mooiste rijstvelden op Flores hebben we gezien vlak bij de waterval van Gunca Rami, tussen Labuanbajo en Ruteng, en bij Riung. Alsof het geel en het groen de zon toezingt, versterkt door de watervlakspiegels in sommige terrasvakken. Schitterend. Maar de mensen die er hun bestaan in moeten leiden; zouden die het ook zo kunnen zien?
De waterval zelf was bijna een mystieke ervaring. Niet zozeer het indrukwekkend naar beneden denderen van het water van zo’n dertig meter hoogte als wel het betreden van het stenen, door de eeuwen uitgesleten bekken waar het water in terecht kwam. Betreden? Ja, je kon de grote koele donkere poel ook induiken. Maar voorzichtig door groene algenslierten tastend met je voeten via de keien langs de rand het bassin betreden, inglijden eigenlijk, leek me veiliger. En daaar zwem ik dan door het koele, zoete, heldere water tot voorbij het regengordijn. En ik neem plaats in de erachter liggende grot.
Zoiets groots-intiems maak ik niet vaak meer mee, denk ik. Op m’n rug in het water kijk ik dertig meter omhoog naar de kobaltblauwe lucht die omsloten wordt door de heuvels waaruit het water naar beneden valt. Iets eeuwigs neemt bezit van me. En als ik dan, op aanwijzing van Ellen, een beetje houterig op een rots naast het watergordijn klim, ontwaar ik een wereldwonder. Een volledige, in zichzelf terugkerende regenboog. Een gesloten cirkel van alle regenboogkleuren, een stralende, volmaakte, schitterende enso, die met me mee beweegt, maar waarvan ik steeds net niet het middelpunt kan vormen. Sterker nog: het was niet één regenboog, maar het waren er twee, zegt Ellen later.
Dick, met liefs van Ellen; lees verder.