Auroville

Een groot woestijngebied is veranderd in een bosrijke ‘stad’, die bestaat uit een groot aantal verspreid liggende nederzettingen. Elke boom, elke struik is aangeplant en elke steen op de andere gezet door de bewoners zelf, zij het met hulp van de vele Indiers die hier een baan gevonden hebben. Na ruim 6 weken Auroville kan ik niet anders zeggen dan dat we allebei veel respect hebben voor wat hier is en wordt neergezet. Er is enorm veel over te vertellen, maar wie wil kan er over lezen op de websites en in vele boeken en de films bekijken die inmiddels gemaakt zijn. Ik wil nu alleen wat persoonlijke indrukken geven.

Licht

Het geografische midden van de stad is de enorme Banyanboom met wel 30 stammen en 50 meter wijdte. Onder die boom wordt al sinds 1986 gemediteerd (ze doen hier niet aan godsdienst omdat die de mensheid meer scheidt dan verbindt, maar beslist wel aan spiritualiteit) en dat is voelbaar. Deze boom is inmiddels wereldberoemd en dat is niet voor niets. We komen er dagelijks en het verwondert me elke dag weer hoe weldadig dat is. Het voelt er warm en welkom, de boom lijkt beschutting te geven en ik kan het haast niet anders beschrijven dan dat het er goed is. Ik kom er thuis. Er wordt in het hele ‘boomgebied’ niet gesproken - mensen mediteren er, met een fraai uitzicht op de Matrimandir die er vlakbij staat.

Een indrukwekkender gebouw heb ik nooit gezien en meegemaakt. Het is bedoeld als de ‘ziel’ van de stad: een enorme gouden bol doemt ‘s ochtends heel vroeg op uit de vaak mistige schemer en staat de rest van de dag te schitteren in het zonlicht; hij lijkt wel van een andere planeet. Je weet niet wat je ziet als je aan de binnenkant over die schuin oplopende gangen loopt die zich naar boven draaien, op weg naar de meditatie-(concentratie-)ruimte. Ik vind het subliem dat daar niets aan de muur hangt, dat er geen beeldje staat, dat het goddelijke niet anders uitgebeeld wordt dan in een lichtstraal die in die grote kristallen bol zichtbaar wordt. Zo niks, zo bijzonder en zo gewoon. Want Licht is overal en in alles, ook als het donker is of lijkt. Het is een zegen dat te mogen en kunnen zien en ervaren.

Ik ben niet de enige die er direct zakt in……in Zijn, zo voelt het soms. Alles IS. Punt. Pijn, ellende, verdriet, vreugde en geluk….het IS. Dat klinkt voor sommigen misschien naar niets, maar voor mij betekent het veel en ik voel steeds meer – soms, even- de verbinding met en de eenheid in dat alles dat Is. Dat ‘Zijn’ omvat alles en is niet alleen te vinden in die lichtstraal in die prachtige kristallen bol in dat schitterende gebouw. Ik heb wel eens de neiging om die bol weg te willen halen en er een plastic stoel neer te zetten. Soms zie ik die Matrimandir a.h.w in stukjes vallen en denk ik dat we net zo goed met zijn allen rond een hondendrol kunnen gaan zitten kijken in het bos. Daar zit ‘Het’ ook in tenslotte. Als het om die straal gaat in dat gebouw, dan gaan we díe weer aanbidden. Of we willen die kristallen bol zo graag even aanraken. Of we willen die veel liever schoonmaken dan de w.c…….. Maar goed, al met al heeft het geheel me zeer geinspireerd.

The Mother

Natuurlijk is het niet gemakkelijk, met 2000 mensen uit 30 verschillende landen bij elkaar leven. En zonder een nog levende charismatische leider, hoewel het dan ook niet altijd vanzelf gaat. The Mother en Sri Aurobindo, de grondleggers van Auroville, hebben het nog steeds voor het zeggen. Zelf wilden ze niet dat hun foto’s aan de muur zouden komen te hangen en dat hun ‘leer’ een dogma zou worden, maar toch…. hun beeltenissen hangen bijna overal en enige dogmatiek lijkt een aantal mensen zeker niet vreemd niet te zijn. ‘The Mother said…’ …..we hebben het (te) vaak gehoord, al zijn er genoeg Aurovillianen die dat zelf ook niet meer kunnen harden. Zie het steeds maar weer eens te worden met elkaar. Natuurlijk lukt dat niet altijd, het is telkens zoeken, maar ze gaan toch door en zetten heel wat neer.

Auroville geeft werkgelegenheid aan maar liefst 7000 Indiers, die daar blij mee zijn. Auroville is geen slechte werkgever. De salarissen zijn voor Indische begrippen goed, hun kinderen kunnen hier naar school, er worden scholen opgericht in de omgeving, Auroville doet veel aan gezondheidszorg voor de omliggende dorpen, heeft na de Tsunami veel hulp opgezet en verricht en heeft women-empowering-projecten. Daar schreef ik al over. Eén daarvan sprak me m.n. aan maar ik zag dat het niet veel zien heeft daarover uitgebreid te gaan vertellen: alles staat op www.tsunami.org. Als je doorklikt naar ‘stories’, verschijnt het alleraardigste kleine boekje. Je hebt het in twee minuten uit en het is ontzettend leuk. Tsunamika ‘is a gift of love, not for sale’, en houdt zichzelf al jaren in stand.

Milieu

De mensen hier proberen niet alleen in vrede te leven met elkaar, maar ook met de natuur en het milieu. India lijkt op veel plaatsen op een vuilnisbelt. Vooral plasticafval is een probleem, maar in Auroville is geen plastic zakje te krijgen. Iedereen neemt zijn of haar eigen tas mee naar de supermarkten, en anders kan je er wel een stoffen tasje bij de winkel krijgen of kopen. Plastic verpakking komt alleen voor als het nodig is, zoals bij de (heerlijke!) kaas van Benny’s cheesefarm.
Er wordt geexperimenteerd met elektrische (brom-)fietsen (waar Dick dat ongeluk mee kreeg) die bestand zijn tegen de slechte zandwegen (er zijn nauwelijks verharde wegen hier), het stof en het zeer vochtige klimaat. Ook rijden er hier en daar al elektrische auto’s. Ook wordt het milieu gespaard door de stenen waarvan de huizen gebouwd worden niet te bakken maar te persen. Van natuurlijk materiaal: het rode Indische zand. Daarvan is ook één van de grotere restaurants gebouwd. Ze werken daar -en vaak ook elders- bijna uitsluitend met zonne-en windenergie, gebruiken alleen biologische ingredienten uit de omgeving, pompen hun water op met windenergie en recyclen (bijna) al het afval. Kleur-en smaakstoffen ontbreken in het eten, en zoiets als cola is gewoonweg niet te krijgen. Voor wie nu vies gaat kijken: het eten is er niet alleen buitengewoon gezond, maar ook overheerlijk!

Doordat dit voormalige woestijngebied veranderd is in weelderige bossen, zijn er véél meer dier-en vogelsoorten gekomen. Er zitten reuzehagedissen, jakhalzen, erg veel slangen (ik durf ‘s avonds niet goed meer te gaan wandelen) en wilde pauwen en regelmatig zien we dieren die we nog nooit gezien hebben. Minder leuk is een vogelsoort die het geluid van een repeteerwekker imiteert en dat het liefst ‘s ochtends heel vroeg doet. Ook met de talrijke muggen, mieren in allerlei soorten en maten, termieten en kikkers die we regelmatig onze kamer uit moeten werken zijn we iets minder blij. Al worden we steeds handiger in het verplaatsen van kikkers en reptielen. Met muggen is dat nog even oefenen.

Workshops

In Auroville hoef je je niet te vervelen. Er worden talloze workshops aangeboden. Vele soorten massage, dans, lichaamswerk, meditatie, zang, muziek, theater, familie-opstellingen, lichaamswerk, ecologische landbouw, van alles. Er zijn veel concerten en andere voorstellingen, overal kan je vrijwilligerwerk doen, en er valt van alles te bezichtigen. Gelukkig had ik Dick om me een beetje in toom te houden en ik heb me beperkt tot de zangworkshops met mantra’s en bhajans, verzorgd door Jivan, met wie ik daarnaast ook veel muziek heb uitgewisseld en ook samen workshops gegeven heb. Ook anderszins ben ik heel wat uren bezig geweest met het verzamelen van nieuw repertoire voor mijn groepen. Dat is altijd veel werk met relatief weinig resultaat, maar ik ga toch niet met lege handen naar huis. Bovendien ben ik wat ritme-instrumenten en een skruti-box (kadootje van Dick) rijker.
Daarnaast hebben we samen een healing voice workshop gedaan en een driedaagse over ‘geweldloze communicatie’ volgens het boek van Marshall Rosenberg (een aanrader). We willen daar meer mee gaan doen. Het gaat wat mij betreft over respect, het loslaten van al die oordelen en het met compassie naar jezelf en de ander kijken. Die ander heeft tenslotte dezelfde basale behoeftes als iedereen, alleen de strategie om die te bevredigen is wellicht anders. En als die ‘gewelddadig’ mocht zijn, dan heeft hij of zij kennelijk op dat moment geen betere strategie ter beschikking. Hoe kan je voor elkaar krijgen dat aan ieders behoeften tegemoet gekomen wordt? Het boek is fascinerend, de toepassing ook, maar het vraagt wel enige training. Wat ons betreft is het die investering beslist waard!

Dalai Lama

En dan was hier dus de Dalai Lama. Waar ik zomaar opeens bijna naast stond bij een interview. Het was -net als bij de Koningin destijds- gewoon een kwestie van met een stalen gezicht zonder aarzeling doorlopen, langs de veiligheidsmensen, op mijn ‘doel’ af. Ik was erg geraakt, ook later bij zijn lezing, waarbij we met onze neus voorop zaten. Die man is zo gewoon en zo bijzonder tegelijk, en zó overtuigd maar ook vol van niet-weten. In een afsluitend woord waagde een Aurovilliaan zich aan een politieke uitspraak, wat het protocol verbood: dat we wilden dat de Dalai Lama terug gaat naar Tibet. Een daverend applaus volgde, waarbij de tranen over mijn wangen rolden. De kwestie Tibet raakt me altijd erg. De Dalai Lama, die zich zelf niet aan dat soort uitspraken kan wagen, reageerde door te zeggen dat hij blij was dat we zijn strijd voor het recht ondersteunden.

Onrecht

Erg bizar is het idee dat hier 5 moordenaars rondlopen, waaraan de Indische corruptie debet is. Vijf jaar geleden is in Auroville een achterneef van Dick op gruwelijke wijze door 5 mannen vermoord. Dat wisten we niet - Dick kreeg er hier een mailtje over. We horen van velen wat een fijne vent Sydo (een Fries) was en iedereen is nog steeds aangeslagen als we er over beginnen. Hij was getuige geweest van een roofoverval waarbij hij zelf ook zwaar verwond werd. In het ziekenhuis werden de mogelijke verdachten voorgeleid en hij moest de schuldigen aanwijzen. Dat heeft hem kort daarna zijn leven gekost.
Het proces werd goed voorbereid met de advocaat en een kroongetuige, maar die laatste is waarschijnlijk ook bedreigd of omgekocht, want voor de rechter zei hij iets heel anders dan afgesproken was. De schuldigen zijn vrijgesproken maar iedereen weet wie het gedaan hebben. Eén ervan is gewoon een winkeltje hier in de buurt begonnen. Een vader van drie kleine kinderen is weer thuis en een jongen van 16 vervolgt ook gewoon zijn leven, net als de anderen dus. Misschien wordt het proces in hoger beroep vervolgd, maar dat gaat nog minstens een jaar duren. In Nederland vinden we het gewoon dat er zo eerlijk mogelijk berecht wordt. Dat is het dus niet. Sinds deze tragedie staan er veel meer veiligheidsmensen in Auroville, maar gelukkig is dit altijd de enige moord gebleven hier.

Woensdag verlaten we Auroville en ons guesthouse midden in het bos. Als de tempels geen festival hebben (in India is dat bijna overal en altijd wel het geval, vooral ‘s ochtends om 5 uur) is het hier doodstil. Een mooie omgeving voor Dick om aan zijn boek te werken, als ik tenminste niet de computer bezet! Ik ga dan ook stoppen en besluit met nogmaals ons grote respect voor het experiment dat Auroville is. En natuurlijk heeft dat ook andere kanten, maar daar ga ik niet over schrijven. Er valt nog veel te zeggen, maar ik heb slechts wat indrukken willen geven van wat wij hier gedaan hebben.
Ondanks ons enthousiasme voor deze stad gaan we toch voor Nijmegen. Buiten wonen blijkt ons goed te bevallen, dus wie er iets weet in de omgeving: alle tips zijn welkom!

Een zeer warme groet uit India,
Ellen