Bodhisattva's

Binnen zitten we min of meer deftig te eten in een restaurant dat ZEN heet. Aan Connaught Place. Pal naast een van de plaatsen van de recente bomaanslagen. Buiten giet het van de regen en tussen honderden neringdoenden proberen jongetjes onmogelijke, geplastificeerde kaarten van India aan toeristen te slijten. Omdat ze aan stokken vastzitten die in geen enkele koffer of rugzak pasen, valt dat niet mee. De jongetjes zien er niet welvarend uit. Ze proberen zich met kartonnen doosdeksels tegen de regen te beschermen.

De niet onaanzienlijke rest van onze maaltijd (we zijn geen grote eters) staat als het ware tussen binnen en buiten in. Wat doen we ermee? Meenemen kunnen we toch niet maken eigenlijk. Geïnspireerd door Ellen die een plannetje heeft, pak ik opeens het door haar leeg gemaakte plastic zakje uit onze tas en houd dat op, zodat Ellen de maaltijdrest erin kan kieperen. Op zo’n moment komt het soms aan. Doe je wat je hart je ingeeft of laat je je leiden door je plaatjesmachine die overuren maakt: Wat zullen de mensen wel denken......

Dan grijpt de kelner in. We vreesden het al. Zo’n restaurant is dit natuurlijk. We zetten ons schrap, omdat we onverzettelijk willen vasthouden aan Ellens plan. ‘Nee, nee’, zegt de kelner, ‘dat moet U niet in zo’n zak doen. Geef maar wat U wilt meenemen, dan zorgen wij voor de rest’. We leggen uit waarom. Maar hij wil het nauwelijks horen. Even later zitten de jongetjes lachend en smakelijk te eten uit het ZEN-zakje, op hun hurken, net buiten de stromende regen. Ellen ontpopt zich steeds meer als de persfotograaf van ons tweeën en maakt een foto.

‘The moment the delicacy of our creations touches your palate, then happens the timeless experience of Zen – Bliss, instantaneous Nirwana, Eternity’. Deze tekst gebruikt het ZEN-restaurant om zijn eten aan te prijzen. Maar voor ons krijgt de tekst een heel andere betekenis.
Ik moet denken aan het ‘bodhisattvabeeld’ dat we zo maar in de Palikabazar onder de grond in een kledingwinkeltje tegenkomen. Een modepopje met een geschonden lichaam. Hoofd en ledematen vol gaten. Maar een glimlach, waar geen godin tegenop kan. De kinderen hier confronteren je voortdurend met hun geschondenheid en hun glimlach. Zij zijn bij uitstek de bodhisattva’s die ons voorhouden één te zijn met wat het leven te bieden heeft, ons niets te verbeelden en ons bewust te zijn van ons door plaatjes geremd bestaan. Terwijl ze ons tegelijkertijd omarmen. Wij geven ze niet te eten; het is omgekeerd.