Weer op pad

Een jonge vrouw zit op straat te bedelen. Op haar schoot ligt een baby zo klein als ik op de intensive care bij ons zelfs nog nooit gezien heb. De levenskansen lijken twijfelachtig. Hoe kunnen we hen helpen ? Wat zal ze doen met het geld dat we haar kunnen geven? We weten dat moeders er regelmatig drugs van kopen....en hoe groot is de kans dat ze met haar kind naar een ziekenhuis zal gaan, en er nog op tijd is ook ......?
Iets verderop zit een man, ook bedelend. De knie van zijn veel te dikke been zit vlakbij zijn enkel. Minstens twee keer per minuut worden we aangeklampt door iemand die geld wil, ons iets wil verkopen, ons naar een shoppingcentre wil brengen, of waarheen dan ook, onze schoenen of oren wil poetsen. Oorpoetsers zijn te kerkennen aan de oorwatjes die onder hun mutsje vandaan komen en ze hebben boekjes bij zich van klanten die in alle talen hun tevredenheid over de behandeling uitspreken. Het kost moeite om aan ze te ontsnappen. Als we blijven weigeren zegt een van hen : you break my heart ! En ze hebben allemaal bad business today. Tja....mooi, die boddhisatva-gelofte, om ze allen te bevrijden. Maar met geld lijkt dat niet te kunnen.
Delhi is vol van de bomaanslag van afgelopen zaterdag waarbij 25 doden en 90 gewonden vielen. Overal is bewaking, vaak met enorme geweren. In de krant lezen we het verhaal van straatarme familie van een van de overledenen, van wie ze financieel afhankelijk waren. Ze hebben een flinke som geld moeten betalen om het dode lichaam van hun zoon uit het ziekenhuis mee te mogen nemen.
Ik bedoel maar : we zijn weer in India. Grijze lucht van de smog. Je kan je niet voorstellen hoe vies dat is als je het nooit ingeademd hebt, en dat bij 36 graden celsius. Overal is het vies, en als het waait belandt de viezigheid in je ogen als je niet je handen voor je gezicht houdt.
En toch, en toch genieten we, is het heerlijk weer in dit fascinerende land te zijn.
En tegelijkertijd ben ik er nog niet echt. De ziel is langzaam, zegt Ton L. altijd. En zo voelt dat ook : het lijkt of de verhuizing uit Eersel en het logeren bij mijn ouders (wat zijn ouders toch unieke mensen, en zeker die van mij!) dichterbij zijn dan deze idiote stad. En wat is nou realiteit.....Dicks ziel is overigens iets sneller. Karel, een goede vriend van me, schrijft een boek over de ziel, maar die weet ook niet wat dat is.
We zijn weer op pad, wilde ik maar even zeggen. Na een drukke zomer waarin we gemerkt hebben veel trouwe lezers te hebben . Tot mijn verbazing heb ik gemerkt dat ik het leuk vind om soms te schrijven. Wie weet volgt er meer.
Alle goeds
Een warme groet
Ellen
NB. Als we dit stukje op de weblog gaan zetten zitten we alweer in Nepal, waar we allerhartelijkst ontvangen worden door de mensen die ons nog kennen van vorig jaar. Naast uitrusten en nepalees leren (erg moeilijk, maar zij en wij vinden het prachtig) doen we nog niet veel, maar proberen wel wat plannen te maken. Waarschijnlijk gaan we toch naar Tibet. Vanwege de chinese bezetting aarzelen we daar al lang over. Een positief advies van een nederlandse pro-tibet-organisatie geeft de doorslag. Sinds de Olympische Spelen worden weer mondjesmaat toeristen toegelaten, maar gemakkelijk maken ze het niet.
Tot zover,
Subha kamana,
Ellen