Terug, ontmoeten en weer vertrekken

Ja, we zijn, al weer een tijdje, terug in een Nederland vol poldernieuws. Heerlijk was het om alles zo mooi groen te zien worden en om te ervaren hoe groot de schoonheid van het schone is. Nederland is een heel schoon land in beide betekenissen. Grappig om te horen dat Rita Verdonk iets heeft opgericht dat TON heet. Hoe kom je erop. Stel je voor, straks wordt ze ton-proatster.

Vlak voordat we terugkwamen beleefden wij nog een hachelijk avontuur. We woonden toen in een palmbladhutje aan Patnembeach in Goa. Dat hutje lag vlak naast een restaurant, waar de hele dag muziek opstond. We konden na drie dagen verhuizen naar een andere hut, die iets gunstiger lag. Er zaten voor- en nadelen aan die verhuizing, maar uiteindelijk besloten we het toch maar te doen, gehoor gevend aan de influisteringen van onze beschermengelen. Want luister maar: Een paar uur na onze verhuizing lagen we in onze nieuwe hut te slapen. Tegen middernacht dacht ik in een toestand van halfslaap dat ze weer ergens het keien aan het storten waren, zoals op een ander strand was gebeurd. Wat een lawaai en wat een hel licht met die lantaarns!! Nou niks geen lantaarns; net op het moment dat ik bij zinnen kwam en tegen Ellen zei dat er waarschijnlijk brand was, sprong ze over mij heen het bed uit. Ja, er was brand!! Onze oude hut én de hut ernaast, stonden in lichterlaaie. Het duurde maar een paar minuten of het hutje dat ons nog maar een paar uur eerder tot verblijf diende, was tot de grond toe afgebrand. In die tussentijd smeten we al onze spullen in onze rugzakken en die gooiden we op het strand op veilige afstand van het vuur. Gelukkig was het die avond bijna windstil, wat al dagen niet het geval was geweest. Met wind zou het een echte ramp geworden zijn. Nu moest alleen een koppel uit het andere hutje een veilig heenkomen zoeken. Ze waren met de schrik vrij gekomen. Veel geslapen hebben we daarna niet meer en voor ons was dit Het Moment om meteen naar een stenen klassehotel door te stoten in de buurt van het vliegveld, want het enthousiasme voor die romantische, maar o zo brandgevaarlijke palmbladverblijven was een beetje geluwd.


We hebben inmiddels in Helmond gewoond bij Ellens ouders en hun 50-jarig huwelijk gevierd, in Lith gewoond in een prachtig huisje van Claudia en Frank aan de Lithse Ham, 10 meter van het water, in Biggekerke verbleven in het zeer geliefde huis van Piet en Ank in Biggekerke en nu wonen we weer op mijn oude stek in Eersel. Dat huis, Berkakkers 10, waar ik het grootste deel van mijn leven met Branca en de kinderen heb gewoond, is inmiddels –binnen anderhalve week-verkocht; het is ook zo’n prachtig huis. Het is wel wat hoor om zo’n beslissing te nemen. Iemand noemde mij onlangs een meester in het loslaten. Nou…. er vloeien wel wat tranen, zo nu en dan. Zeker als Ellen House for Sale zingt met eigen piano- of gitaarbegeleiding. Maar het voelt als een logische stap als je ja wilt zeggen tegen het leven, zoals het zich nu aan ons voordoet.

Het grote, 90 centimeter hoge beeld van Avalokiteshvara -onze trouwe lezers weten er alles van- is inmiddels per luchtcargo op Eindhoven Airport aangekomen. Helemaal intact, hoewel de kisten van zwak triplex grote scheuren en gaten vertoonden. Alweer een wonder.

Onlangs hebben we tickets geboekt om opnieuw naar Nepal en India te gaan, want we zijn daar nog niet klaar. We gaan in Nepal nog een trekking maken met onze pleegzoon Hom, maar we gaan ook nog kijken of we iets kunnen betekenen voor een aantal hulpprojecten. En in India willen we nog een aantal dingen zien en Ellen overweegt om in de ashram van Amma nog een tijdje zwemles te geven aan de (kinderen van de) overlevenden in het tsunamigebied daar.

Als we weer terugkomen van onze tweede reis zien we wel verder hoe het met wonen gaat. Wat mij betreft: ik ben al erg verknocht geraakt aan Nijmegen, waar Ellen woont: de edele Waal, die weidse Ooij en de prachtige wandelbossen!! Maar andere plaatsen blijven ook mogelijk. Een vrij uitzicht en contact met de natuur is voor ons beiden heel belangrijk gebleken. Maar het stadscentrum moet dan liefst wel op fietsafstand te bereiken zijn. Eigenlijk willen we een huis aan de Waal en de rand van het bos, bij het centrum en liefst ook nog aan zee....

Kort geleden was er een ontmoeting met (oud-)cursisten van mijn zencentrum in Duizel en andere belangstellenden. Het was een hele leuke, spontane bijeenkomst van allemaal betrokken mensen. En Marloes Lasker was er ook. Zij leerde bij mij in De Paraplu in Utrecht, een ontmoetingscentrum voor mensen met een lichamelijke beperking of een chronische ziekte, de eerste beginselen van zenmediatie. En zij publiceerde onlangs een boek. Ellen nam de gelegenheid te baat om reclame te maken voor dat boek. Het heet Zho, een jaar uit het leven van een doofblinde vrouw want Marloes is nagenoeg blind en doof is (syndroom van Usher). Het is een van de mooiste en ontroerendste boekjes die ik ken. Volgens Ellen ‘eindelijk een gezellige zenboek’. En dat zeggen we niet omdat ik er het voorwoord in mocht schrijven. Kijk zelf maar eens op www.tussenpozen.com. Marloes schreef daar na de ontmoetingsdag:

"Gisteren ben ik naar Dick Verstegen en zijn vriendin Ellen geweest, in zijn prachtige zendo in Duizel. Dick, die het voorwoord in mijn boek heeft geschreven, en Ellen hebben 7 maanden lang door India en Nepal gereisd en in september vertrekken ze weer. Gisteren was er een bijeenkomst georganiseerd voor de mensen die hen graag weer eens wilden zien. En daar behoorde ik natuurlijk ook toe."

"Leo van Vegchel, die op mijn boekpresentatie sprak, was er ook. Hij was zelf net terug van zijn drie maanden lange pelgrimstocht door Italie en Frankrijk."

"Het was ontzettend fijn om deze mensen weer te zien, vast te houden, te spreken. Ik hou erg veel van ze en weet dat het wederzijds is."

"Toen Dick aan mij vroeg: 'Heb je het goed?', schrok ik van het feit dat ik hem niet spontaan kon antwoorden. Ik bleef stil, snel zoekend naar een passend antwoord. Ja, financieel gaat het voor de wind en depressief wil ik mezelf ook niet noemen. Ik ken mijn kracht om te kiezen voor het licht en dat dat elk moment beschikbaar is. Daar kan ik goed in rusten en ook energie en vreugde in vinden. Maar de stilte waar ik in verblijf, het weinige dat ik fysiek doe, is ook regelmatig van een oorverdovend kaliber, dat tussen de kieren doorsijpelt. Dat kan als een verdriet op me drukken. Er is vertrouwen en daar bovenop ligt soms verdriet. Zo'n antwoord had ik, denk ik, moeten geven. Ik zei echter niets, dus schrijf ik het nu maar op."

"Leo heeft trouwens meegewerkt aan het boek Vliegen op de rijst, over haikus. Veel van Leo's prachtige tekeningen zijn in dit boek te bewonderen. Ik heb het gisteren in mijn handen gehad. Zo mooi!"

Die ontmoetingen waarover Marloes het heeft, raken ons diep. Het geldt natuurlijk niet alleen voor vrienden, maar ook familie. Het was geweldig om mijn kinderen weer te zien en te ervaren dat ook zij het, ondanks veel beroering en problemen van allerlei aard, goed hebben. Het is heerlijk om mensen te ontmoeten van wie je houdt. Ons leven staat nu erg in dat teken, omdat veel mensen ons willen zien voor we weer vertrekken en omgekeerd. En als we straks weer terug zijn in Nepal zal het niet veel anders zijn. Want ook daar hebben we heel wat mensen leren kennen. Zo beweegt het leven en het leven beweegt ons.

Dick