Hom - en sharja

HOM, en SHARJA

Vandaag ook het verhaal van een man in deze voor ons zo vreemde cultuur. Mijn hart gaat, moet ik zeggen, vooral uit naar het lot van de vele miljoenen en wereldwijd waarschijnlijk miljarden vrouwen die in feite geestelijk en lichamelijk mishandeld worden. Ik realiseer me eens te meer dat ik behoor bij een minderheidsgroep die sterk bevoorrecht is met haar voor ons vaak vanzelfsprekend lijkende vrijheid, en daarnaast een voor velen onvoorstelbare hoeveelheid luxe.

Maar ook het verhaal van Hom heeft me geraakt (wie hem nog niet kent leze het hoofdstuk met zijn naam als titel). Hom, die zo graag wilde studeren, maar dat niet kon omdat er geen geld was en hij bovendien als enige zoon voor het inkomen van het hele gezin moest zorgen. En dan moet je niet alleen denken aan geld voor het eten, maar ook voor allerlei sociale verplichtingen waar je als dorpeling niet onderuit kan. Wie niet meedoet staat alleen en dat kan eenvoudigweg niet in zo’n gemeenschap. Zo zijn alle festivals (en dat zijn er heel wat bij de hindoes) duur, omdat je mensen uit moet nodigen en te eten moet geven. Maar wat vooral kostbaar is, zijn de rituelen rondom leven en dood.
Een voorbeeld:
Homs vader is al 12 jaar ziek (t.g.v. het zware vieze werk dat hij 40 jaar lang deed) en kan al 9 jaar niet meer mee gaan helpen bij begrafenissen in het dorp. Maar daar is hulp bij nodig. Je kan niet in je eentje een lijk naar de 2 ½ kilometer verderop gelegen rivier dragen om het daar alleen te gaan verbranden. Er moet een hoop hout komen, en zo’n crematie is niet eenvoudig. En dus werkt iedereen mee. Als er niemand van een gezin mee gaat helpen, zullen ze jou ook niet terwille zijn bij een overlijden in de familie.
En dus moet Hom als vervanger van zijn vader al sinds zijn 12e mee op pad om zijn aandeel te leveren bij de crematies van goede bekenden. De eerste keer kon hij het niet aanzien en liep weg. Niemand ving hem op. De cursus omgaan met emoties is hier nog niet uitgevonden en emoties uiten doe je hier nou eenmaal niet. Maar bij volgende keren hielp hij mee de bamboe brancard te bouwen en zelfs heeft hij vaak ‘s nachts gewaakt bij de overledene. Dat laatste is geen gewoonte in zijn dorp, maar hij zegt dat graag te doen. Op mijn vraag naar het waarom daarvan vertelde hij dat het hem helpt zich te realiseren dat je na je dood echt niks mee kan nemen. Alleen je ‘goede daden’, en het stimuleert hem die te doen. Wij waren daar regelmatig getuige van ! (zie mijn eerdere verhalen over hem)
Verder droeg hij met een paar mannen- vrouwen mogen niet mee- het lijk naar de rivier en hielp hij de crematie goed te laten verlopen. Er mag alleen maar as overblijven en om het lichaam goed op te laten branden moeten m.n. de ledematen stuk geslagen worden. Door goede bekenden van de overledene dus....en vervolgens wordt de as in de rivier uitgestrooid.

Als Homs vader overlijdt (die is nu 67, wat behoorlijk oud is voor een Nepalees) moet Hom de volgende dag de brandstapel aansteken. De 11 daarop volgende dagen zal hij in afzondering en biddend voor zijn vader doorbrengen in een hoek van de kamer. Hij mag dan alleen rijst eten, zonder zout, en niemand aanraken. Elk lichamelijk kontakt kost een dag extra en brengt bovendien ongeluk.
Zijn oudste zwager zal komen voor de nodige verzorging en ook dagelijks koeien-urine serveren. Die drinkt Hom op en strijkt de rest drie maal in zijn haar. Dat helpt om de overledene los te kunnen laten.
Dit alles kost handenvol geld. Aan de zwager moet dagelijks 1000 rupees (ongeveer 10 euro!) betaald worden. Het totaalbedrag moet minimaal genoeg zijn om een koe te kunnen kopen. En na de 11e dag komt iedereen die geholpen heeft bij de crematie weer op bezoek om de familie te troosten en een soort feestje te bouwen. Daar moet dan wel voor getrakteerd worden : iedreeen een kadootje en een vleesmaaltijd. En dat is erg duur hier....
Velen moeten om dit alles te kunnen bekostigen zich in de schulden steken -deze mensen krijgen niks van de bank- en vaak de buffalo slachten. Terwijl die meestal het familiekapitaal vertegenwoordigt, de ploeg en traktor voor op het landje is, en de melk levert.
We willen Hom niet al te gemakkelijk te veel geld toeschuiven omdat we weten dat dat om allerlei redenen niet goed is, maar we hebben hem wel gevraagd of we onze bijdrage mogen leveren in dit soort situaties.
Hij vindt het moeilijk om dat aan te nemen, maar aangezien hij nog schulden heeft van zijn studie op de highschool heeft hij niet veel alternatief, lijkt het....en wij zijn blij te kunnen helpen.


DAN IETS VROLIJKERS

SHARJA !
Heeft U dat wel eens gedronken ?
Met veel plezier geven ze ons het recept. Ik heb zo mijn twijfels of er nou wel zoveel suiker in moet, maar ik geef door hoe ik het geleerd heb.
De kosten zijn hier voor de consument voor sharja en sharja special 15 en 18 rupees: ongeveer 25 en 30 eurocent voor 300 ml. Voor de maker in Nederland zal dat misschien iets meer zijn, maar het is het waard!

Sharja is eenvoudig een mix van :

Cacoapoeder, 1 lepel(tje?)
Koude melk, ½ liter
Suiker 50 gram
Twee kleine bananen.
Nou hebben jullie helaas die laatste niet. Ze zijn veel lekkerder, maar 1 grote banaan komt toch een beetje in de buurt lijkt me zo.

Sharja extra is dezelfde mix, maar je vervangt de cacoapoeder door wat ze hier horlicks noemen. Ik weet niet wat dat is, maar het smaakt lekker en is vast te vinden. En ze doen er nog 20 gram cashewnoten bij. (die groeien hier)

Het moge de lezer goed smaken ! Wij gaan er zo weer twee halen ; Dick is weer een stuk beter !