Dankbaar en geschokt

Misschien zijn dat de gevoelens die overheersen op onze reis. Ik wil graag in fragmenten schrijven waar ik op doel. Het is slechts een aantal voorbeelden; er is inmiddels zoveel te vertellen dat ik het daarbij maar laat; het is al een heleboel waarschijnlijk.

Het meest dankbaar tot nu toe ben ik misschien wel voor onze relatie met Hom. Het verwondert me steeds weer wat daarin gebeurd is en nog steeds gaande is. Het is een bijzondere en warme band met een bijzonder en warm mens. Ik mis hem, en hij ons ook en al is de afstand inmiddels erg groot, het kontakt is bepaald niet afstandelijk.

Heel dankbaar ben ik voor een zonsopkomst in de bergen niet ver van Pokhara in Nepal. Wat me enorm raakte waren het ' Zijn' en de Stilte van die enorme rode bal die vol rust aan de horizon verscheen. Nog steeds inspireert me dat elke dag. Ik probeer een foto toe te voegen...dat is altijd een grote klus met de aziatische techniek, waarbij Dick gelukkig altijd veel geduld heeft.

Dankbaar ben ik ook voor het kleine. Bij een overdonderend uitzicht op een enorm bergmassief zag ik opeens een klein kevertje, en het enorme daarvan. Datzelfde gebeurde bij een 30 meter hoog boeddhabeeld in Bodhgaya. Het grote zit net zo goed in het hele kleine. Niks nieuws, maar sindsdien kan ik dat veel meer ervaren.

Dan de ondankbaarheid van Parkash en zijn zusje, die me bewust maakte van een stuk van mezelf. Hen ontmoetten we in het dorp van Hom. Parkash van 7 had een film gezien van een man die van hoge daken sprong, en meende dat wellicht ook wel te kunnen. Hij viel op zijn arm, die brak en akelige verschijnselen ging vertonen met de medicijnen uit het dorp. Zijn ouders keken er eigenlijk niet naar om, terwijl dat armpje eruit zag alsof het helemaal vol met schurft zat en hij zijn hand en pols niet meer kon bewegen. Bovendien zat het helemaal vol blaren zo groot als je je niet kan voorstellen als je het niet gezien hebt.
We besloten hem mee te nemen naar een dokter in Pokhara. Dat bleek heel wat tijd en moeite en ook wat geld te gaan kosten, maar daarna zat de arm in het gips en een mitella en leek het allemaal goed te gaan komen.
Maar toen. Hun reaktie leerde me dat ik kennelijk enige vorm van dankbaarheid terug wil als ik iets doe.
Geen dank dus, maar wel de vraag van Parkash' zus van 15 (zijn ouders hadden geen tijd om mee te gaan, zeiden ze, wat we niet geloofden) of we aan de overkant een jas konden kopen voor haar broertje, omdat de winter naderde. Na onze aankoop wilde ze toen zelf ook een jas. De tocht ging verder naar een restaurant; het eerste dat ze ooit bezochten. Ze aten pizza -de eerste van hun leven- en toen we buiten kwamen gaven ze aan ook wel een nieuwe broek te willen. Tenslotte in de taxi naar de bushalte vroeg het meisje dat bij mij op schoot zat nog om appels voor thuis.
Hom was erbij en gaf bij het afscheid aan dat ze ons moesten bedanken. Dat deden ze.
Sindsdien geef ik alleen nog om het geven, ik verwacht niks mer terug. En dat is een hele verlichting in dit land.
Azie is een doorlopende spiegel....

Dankbaar ben ik voor al die spiegels en ook voor andersoortige inspiratie die volop aanwezig is in dit gekke India, zoals op al die plekken die we bezochten waar de boeddha geweest is. Dick zal daar nog over schrijven.

En ook schokt dit land me. Ik wil een aantal voorbeelden noemen.

De armoe schokt steeds weer.
Al die mensen die in een smerig klein stinkend lappenhutje wonen, vaak midden op een overvol vervuild kruispunt en langs drukke wegen, in konstant lawaai. (alle voertuigen claxoneren hier bijna permanent) En dat is maar een voorbeeld.

Arm zijn ook de gehandicapten. Zij kunnen vaak niet werken en voorzieningen zijn hier meestal niet aanwezig. Gehandicapte kinderen worden vaak op straat gelegd, zeven dagen per week, en kunnen niet anders dan daar de hele dag blijven liggen. Hun ouders hopen dat mensen wat geld in het bakje dat ze er bij leggen stoppen.
In Bodhgaya (de plaats waar de boeddha verlicht werd) zaten veel mensen te bedelen wier benen het niet deden. Ze verplaatsen zich soms razendsnel op hun handen en zitvlak over straat. M.n. als het donker was leken het een soort eigenaardige buitenaardse wezens. Sommigen waren zo opdringerig in hun bedelgedrag zat ze pal voor onze voeten gingen ' lopen' zodat je bijna op hun handen moest gaan staan wilde je doorlopen.
We gaven een van hen geld, wat gevolgen had die we niet verwacht hadden. We werden bestormd en omsingeld door een heel leger van deze handenloper-wezens en van kinderbedelaars en iedereen wilde wat hebben. Tenslotte zijn we in een riksha weggevlucht. Ik voelde mee aangevallen, akelig, machteloos, tekort schietend en laf.

We komen veel gehandicapten tegen. Het blijft me raken hoe mensen zonder benen (in een land waar je niet direkt een rolstoel krijgt), met ernstige lepra, soms blijven stralen. Ik zal proberen om ook daar een foto van toe te voegen, van onze lepravriend in Varanasi. En die man in Kathmandu, die zich verplaatste met zijn zitvlak op een plankje op wieltjes om dat hij geen benen had. Hij duwde zich voort met een hand op de grond en een stok.

Geschokt was ik ook door dat vieze meisje van een jaar of 8 met haar broertje van ongeveer een jaar op de arm. Ze leerde hem bedelen; hij stak soms zijn handje al uit.Hij bleek diarhee te hebben, zagen we toen hij gele natte hoopjes achterliet midden op straat (waar velen met blote voeten lopen) en op zijn beentjes. Het zusje zocht naar een smerig stuk afval en veegde daarmee zijn benen af........en bedelde weer verder.

Dankbaar ben ik tenslotte dat we dit allemaal samen mee mogen maken. De vuiligheid en de parels van India. En dat we samen onze weg vinden in dit soms zo vermoeiende land dat mensen begrijpelijk liefhebben en haten. Soms is het niet leuk. Daarvan zijn heel wat voorbeelden te noemen. Urenlang in een jeep met 17 mannen en een vrouw. Een jeep waar je bij ons hooguit 8 mensen in zou zetten. En dan over een weg die voornamelijk uit kuilen bestaat. Steeds weer mensen die je proberen af te zetten, overal stank en viezigheid en nog veel meer. Maar het is ook een enorm fascinerend land, waarin we inmiddels in het zuiden aangekomen zijn. Dat is een grote verlichting in alle opzichten, behalve de temperatuur die wel wat erg hoog is.
We hebben zin in de rest van onze reis, die waarschijnlijk door zuid-India zal blijven gaan.

Op 3 april komen we tijdelijk terug voor de gouden bruiloft van mijn ouders. We zoeken naar woonruimte voor een paar weken. Als de lezer een tip heeft horen wij dat graag!

Een warme groet uit India

Ellen