Zegen, afzien en Hom

Pokhara. We rusten zeer uitgebreid uit van 42 dagen in de bergen. Het was fantastisch. Al 21 jaar wilde ik nog eens terug, en het viel alles behalve tegen. (al is het wel zo dat niet alles in z’n voordeel veranderd is).
-Zegen-
De handicap van mijn knie werd een zegen: die dwong ons om het heel rustig aan te doen, wat ons enorm bleek te bevallen! We konden stoppen als het ging regenen of het te mistig was (ook hier is het klimaat van slag en viel het weer nogal tegen de eerste weken), en vooral ook om te genieten. Bijna iedereen rent hier door de bergen naar het einddoel en weer terug in een tevoren berekend aantal dagen voor de geplande route. Die berekeningen zijn zo goed als altijd erg krap en houden geen rekening met oponthoud als regen, ziekte, of tijd om te zitten, te kijken en de prachtige natuur tot je door te laten dringen. Dankzij mijn knie hadden wij geen berekening, dus alle tijd en konden we soms een paar dagen op een mooie plek blijven. Niemand was zo langzaam als wij! Heerlijk!
En ondanks de knie…..zijn we bijna overal geweest waar we heen wilden! Ik heb regelmatig staan huilen van dankbaarheid, ontroering en geraaktheid door de overdonderende natuur. Zoals Dick al schreef werd het een soort pelgrimstocht, een spirituele ervaring.
-Afzien-
En ook was het zwaar, vooral door de kou en het slecht slapen. Het was vaak ‘s middags al, maar vooral ‘s avonds en ‘s nachts, behoorlijk koud. We sliepen soms met 3 lagen kleren aan, twee paar sokken, handschoenen en een muts op, in onze krappe slaapzakken en onder de extra deken die Hom, onze drager (over wie later nog veel meer), altijd weer voor ons wist te bemachtigen. En dat in een smal bedje, in een kamer met muren van papier…..dat slaapt niet fijn. Zelfs sambrosa en pillen hielpen niet meer. En sowieso slaapt het niet lekker boven de 3000 meter……En de hotelletjes waren vaak ZO ‘basic’ dat een beetje ontspannen er niet echt door werd bevorderd. (We zijn er heel handig in geworden om ons met tweeen te wassen (haren ook !) met een emmertje warm water, meestal in een ijskoud smerig hok buiten). Maar net als 21 jaar geleden vergat ik al dat afzien weer als we weer op pad waren en was het weer genieten van elk moment.

Er valt enorm veel te vertellen. Misschien doet Dick dat nog. Ik wil nu alleen nog vertellen over Hom, onze drager, de andere zegen op ons pad. Met onze eerste drager hadden we wat pech. Hij was te zwak om onze spullen te dragen, voelde niet altijd aan wat we wilden, en na een week moest hij ziek naar huis, zoals Dick in de vorige bijdrage al schreef. Wat overigens heel moeilijk was voor hem, omdat hij het geld heel hard nodig had (aan bijna iedereen die we hier spreken hangt een verhaal, dat meestal over armoede gaat).
-Hom-
En toen kwam Hom, een jongen die je al mag als je hem voor het eerst ziet. Hom is een sympatieke, oprechte, sociaal intelligente, charmante, mooie jongen van 21, met wie we het enorm goed hadden. Hij probeerde het ons aan alle kanten naar de zin te maken, zonder dat hij als een hondje achter ons aan liep om ons te verzorgen. En het was wederzijds : ik denk dat ook wij het hem naar de zin gemaakt hebben.

Een belangrijk moment was Dasain, HET jaarlijkse festival voor hindoes hier, waarin iedereen naar huis gaat om dit feest met familie te vieren. Voor een deel is het een ritueel van respect en zegen van ouders naar kinderen (en andersom) We wisten hoe belangrijk dit is voor mensen hier, en vroegen Hom hoe we voor hem, ondanks het feit dat hij niet naar huis kon, toch nog wat dasain konden maken.

Samen hebben we het programma bedacht : kaarsen aan , Dick en ik hebben een tweestemmig (!)lied gezongen voor Hom (been trav’lin a day ; been trav’lin a year, been trav’lin a lifetime to find my way home: home is where the heart is), en wij in de plaats van zijn ouders hebben Hom onze zegen en tika gegeven. (Tika is een meestal rode punt die je iemand op het voorhoofd geeft). Hom was ZO blij en ontroerd dat nu ‘zijn voorhoofd niet leeg bleef’, en sindsdien noemt hij ons mom and dad.
-Liefdesbrief-
Er gebeurde veel tussen ons daarna. Zo hebben we hem bijvoorbeeld geholpen een brief te schrijven naar een Chinees meisje dat hij al 4 jaar kent en waarin hij haar zijn liefde verklaart. Wat een mooie brief was dat ! En de volgende dag al bleek dat het wederzijds was! Alle drie waren we helemaal blij, Hom voelde zich als een ‘kite in the sky’ …..

Het verhaal van Hom is erg lang. Hij behoort tot een van de laagste kasten, de ‘untouchables’, is het dertiende kind van zijn straatarme ouders, de eerste en enige zoon en als zodanig nu verantwoordelijk voor de verzorging van en kostwinning voor zijn ouders (meisjes trouwen en gaan bij de schoonouders wonen). Regelmatig heb ik me afgevraagd waarom ik in zo’n welvarend land geboren ben, en iemand die me zo na is gaan staan hier, onder zulke zware omstandigheden moet leven.

Die vraag raakt me altijd weer diep. En ik heb het gevoel dat het dan bijna geen keuze meer is om te willen helpen. Dat DOE je dan gewoon, lijkt het. (dat brengt vaak ook zulke vertwijfeling hier, want wij zijn in die zin beter af dan bijna alle nepalezen. Maar Hom is wel degene nu die het dichtstbij is). En zo hebben we besloten om Homs studie te gaan betalen. Gisteren heeft hij ons trots zijn nieuwe schooluniform laten zien en vandaag is hij voor het eerst naar ‘college’. We gaan nog vertellen over Hom en zijn ouders, bij wie we op bezoek geweest zijn, maar voor nu laat ik het hier even bij. Het is zulk mooi weer buiten…….en dat op 5 december ! (we hebben gisteren St.Klaas gevierd met Hom !)
-Hulpvraag openen rekening-
Ik eindig met een vraag om hulp voor wie hem wil lezen.
We gaan Hom het liefst elke maand geld overmaken. Het gaat om voor hem erg hoge bedragen en we willen dat liever niet ineens voor 3 of 6 maanden doen. Nu hebben we hier al een rekening geopend voor hem (Hom was nog nooit in een bankgebouw geweest), maar als we daar het geld op overmaken kost dat elke keer 20 of 25 euro alleen al aan kosten voor de bank.

We hebben hier een paar keer een nederlandse vrouw (Thea) ontmoet die een Nepalese vriend heeft die betrokken is bij diverse hulpprogramma’s hier. Zij bracht ons op de volgende vraag, omdat wij het zelf nog niet kunnen doen. Zodra we terug zijn in Nederland en iemand weten die hierheen gaat nemen wij het over.
We zoeken iemand die een rekening met pinpasje wil openen in Nederland waarop wij maandelijks het geld voor Hom overmaken. Thea kent iemand die 27 dec. hierheen gaat. Die zou het pasje mee kunnen nemen voor Hom. Dat pasje moet dus naar Thea gestuurd worden, en Hom kan hier dan pinnen, zonder noemenswaardige kosten. Volgens ons kan hij nooit meer pinnen dan er op staat, dus het lijkt mij zonder risico. Bovendien dacht ik dat je kan aangeven dat je niet rood wil staan, maar dat weet ik niet zeker. In elk geval nemen wij ieder risico voor onze rekening, maar volgens mij kan dit niet mis gaan. Dit zou ons elke maand 20 of 25 euro schelen. Hom betaalt wel 2 euro hier voor het opnemen, maar die vergoeden we hem wel, en hij kan het geld hier op zijn eigen rekening zetten als hij wil.
Wie wil ons helpen ?
ALS je dat wil doen, mail ons dan, liefst z.s.m. Wij zetten dan onmiddelijk op deze site dat er iemand gemaild heeft, zodat iedereen weet dat het geregeld is en we geen hulp meer nodig hebben.
Met dank !

Dan eindig ik met iedereen een goede sinterklaas toe te wensen. Hier lijkt dat ver weg. Warm weer (overdag tenminste meestal), geen pepernoot of reclame gezien, geen schoen gezet.
En toch is het 5 december.

Alle goeds en veel cadeautjes voor onze lezer,
Liefs

Ellen
en Dick

PS We worden weer gek van de techniek hier. Na een uur proberen staan de foto's (hele mooie!)er nog niet op. We doen morgen of overmorgen nog een poging.....