Genieten

Voor het eerst sinds ons vertrek (dat als maanden geleden voelt) ademen we weer frisse lucht. Na een kleine 8 uur hobbelen (216 km.) zijn we aangekomen in Pokhara, waar we een hotel voor ons alleen hebben, op 20 minuten roeien van het stadje zelf. We horen er slechts krekels en 's avonds helaas ook de nepalese muziek die ons vanaf de overkant tegemoet komt. De kamer is nogal 'basic' en we hebben gratis huisdieren.(Dick heeft manmoedig en liefdevol een kikker uit de badkamer verwijderd) We betalen er, lijkt het, vooral voor het uitzicht en het enorme balkonterras. Vijf keer zoveel als veel kamers in het dorp, maar nog steeds slechts 10 euro......We genieten enorm, ook omdat Pokhara veel rusitiger is dan Kathmandu, al is het in de 21 jaar dat ik hier niet was erg veel drukker geworden.
Ik voel me enorm dankbaar dat ik hier eindelijk weer ben, in het land waar ik het meest van houd. En tegelijk is het vaak zoeken naar een plaats. De vraag of ik hier wel mag zijn is me wel vertrouwd, maar hier is die meer aanwezig dan ooit. We zijn hier voor de nepalezen stinkrijke westerlingen (het 18-jarige en bloedmooie meisje aan de kassa van de supermarkt werkt 7 keer 13 uur voor nog geen 7 euro per week, en dat is waarschijnlijk meer dan veel anderen verdienen) en we voelen ons vaak pottenkijkers. De voor ons vaak fraaie plaatjes zijn hun uitdrukkingen van heftige armoede. Een schrijnend contrast. Tja.....en het toerisme brengt voor velen natuurlijk wel wat meer welvaart en ontwikkeling, maar of de mensen er gemiddeld gezien gelukkiger van worden vraag ik me zeer af. Ze verkopen ook hun cultuur tenslotte, de allerarmsten verdienen niet aan ons, het materialisme neemt toe, en hoe is het om keihard te werken in de hete zon en al die westerlingen hier de hele dag niets te zien doen en te zien eten in (voor ons ontzettend goedkope) restaurantjes waar zij nooit zullen komen of soms zelfs niet eens mogen komen....? Daar komt nog bij dat we het milieu mee helpen belasten hier. Als we drinkwater kopen in plastic flessen (je kan ook jodium doen in hun drinkwater; gaan we doen nu), als we batterijen willen hebben voor de Ipod (wil je een oplaadbare voor me kopen Joost als je komt ?), als we willen eten in de bergen en dat voor ons op houtvretende vuurtjes klaargemaakt wordt........(met z'n allen hetzelfde gerecht bestellen spaart hout) En toch willen we graag nog blijven....maar wat kan je doen? Dick gaat nog schrijven over het bedelaarsvraagstuk dat ons dagelijks bezighoudt; komt nog dus....
Maarten, een vriend van ons die hier ook reizen organiseert, heeft dit probleem aangepakt door enorme ontwikkelingsprojecten op te starten hier, in een zeer geslaagde poging iets terug te willen doen . We gaan hem en zijn Vajra-Institute nog bezoeken in november (zie stichting Vajra, of Maarten Olthof, op google). Dick heeft een flink deel van zijn 'kunstcollectie' aan de stichting geschonken (mag ik dat vertellen?), maar de vraag blijft of je wel genoeg doet.....Die hebben we thuis ook wel eens, maar hier komen we het dagelijks tegen en kan je niet anders dan steeds keuzes maken, en die zijn zelden echt bevredigend.

Maar nogmaals: ik ben dankbaar en ontroerd hier weer te zijn, en Dick is dat ook vaak, zoals een paar dagen geleden om half 7 's ochtends, toen hij voor het eerst vanaf ons balkon de achtduizenders van de Himalaya ver uit zag toornen boven de heuvels die het Fewa-meer omringen. Morgen gaan we er tussen lopen. We gokken er op. Mijn knie is nog niet echt goed en het is afwachten hoe het zal gaan. We hebben Lama, onze drager, bij ons, en lopen maar 2 (of 3, als het goed gaat) uur per dag. Elk trekkingbureautje waar we kwamen moest daar om lachen. Maar we gaan het doen!!!! Eindelijk weer terug in mijn bergen, zo voelt het. En zelfs de voormalige gymjuf in mij heeft zich er mee verzoend dat het zo langzaam moet, en wellicht nog langzamer (minder dan 2 uur wordt moeilijk, want er moet wel een hutje zijn om te slapen).
Het is bloedheet buiten. Als het lukt lopen we naar de ijskou......hoogste hut op 4200 meter. Als het niet lukt hebben we het wel geprobeerd!

Voorlopig wordt het misschien stil op deze site....geen verbinding hoog in de bergen, lijkt me.
Wij wensen jullie een mooie herfst en alle goeds.

Liefs van Ellen
en Dick

(NB Toch wel leuk soms, zo'n site, en zeker ook jullie reacties ! Met dank !)