Overlevingsvernuft - Reisverslag uit New Delhi, India van Dick & Ellen Verstegen - WaarBenJij.nu Overlevingsvernuft - Reisverslag uit New Delhi, India van Dick & Ellen Verstegen - WaarBenJij.nu

Overlevingsvernuft

Door: Dick

Blijf op de hoogte en volg Dick & Ellen

22 September 2007 | India, New Delhi

In de baai van Tazacorte op La Palma kantelt het rotsmassief als ik uit mijn liggende rugpositie uit het water overeind kom. Alles hangt samen, alles beweegt in een collectief proces waarvan het verloop een wonder is.

Nu zijn we in India. De toverlantaarn van het leven brengt in een mum van tijd een totaal andere wereld in beeld: Delhi, een smeltkroes van koortsachtig overleven. De stad is een mirakel van vernuft van de allerarmsten om het hoofd net boven water te houden. Op straat schieten elke minuut taferelen van dit vernuft je ooghoeken binnen. Pak een oud koekblik met een gat erin, zet het op een karretje en je hebt een kokerijtje of een stokerijte; neem een aftandse stoel, een kwast en een krabbertje en je vestigt je langs de snelweg als barbier en orenschoonmaker. De meer bezadigde types plaatsen alleen een weegschaal en vertellen je na het wegen een goed verhaal. Een fietsriksja is al een en hele investering. Maar als je het op kunt brengen, verdien je in de brandende hitte hooguit vijftig rupees per uur, dat is krap een euro. En pas op: de concurrentie is moordend. Er zijn trouwens ook andere manieren van transport. De benenwagen. Rond armen en hoofd kunnen electriteitssnoeren opgetast worden en een beetje hoofd is goed voor al gauw vijftig kilo. Alles gebeurt op straat, waar alles te koop is, vooral mankracht.

En in deze hutspot is het altijd heet en vuil. Zij is bedekt met een grauwsluier van smog, soms als een loodgrijze paardendeken, dan weer licht als een vliesdun gaas waar de gaten in vallen. Dan kan de zon er doorheen komen - het is hier al gauw tegen de veertig graden.

Ellen en ik zitten in een hotelletje in het Tibetaanse vluchtelingenoord Majnu Ka-Tilla, een wijkje met supersmalle kronkelige straatjes die aan de middeleeuwse bazaars van Old Delhi doen denken. Voor een deel leiden deze straatjes naar een soort dorpsplein met twee boeddhistische tempeltjes. Sociaal verkeer en goeddienstoefening gaan hand in hand gaan. De gastvrijheid is hier even uitbundig als in de Hindoeheiligdommetjes die je op elke straathoek tegenkomt of in de Sikhtempel in Old Delhi die we bezochten. Want Delhi is ook een smeltkroes van religies.

We worden weer getroffen door de pure devotie die de mensen tonen en die niet onderdoet voor de ervaringen die we op dit punt opdeden in kerkjes op La Palma. Daar en nu hier in Delhi is het meest ontroerende hoe ouders hun kinderen betrekken bij hun toewijding aan het onkenbare. Het kindje dat voor de ogen van Maria gehouden wordt, ontroert evenzeer als het jongetje dat van zijn Sikhvader leert bidden en het kleine meisje dat aan de hand van haar moeder een prostratie probeert te maken voor een Boeddhabeeld. Echte devotie is van alle tijden en van alle culturen en raakt ons altijd weer.

Wat trekt op deze reis aan ons voorbij? Alleen liefde, hoor ik zeggen. Ik hoef de grauwsluier er maar af te trekken om het te zien en te voelen, zoals ook die andere Maria ons voorhoudt. Hoe dat zit, hoe je dat kunt doen is misschien wel de belangrijkste menselijke missie. Onder tussen gaat hier het gevecht van het overlevingsvernuft steeds maar door in een eindeloos repeterende breuk.

  • 22 September 2007 - 17:34

    Herna:

    Toevallig las ik jullie reisverhaal. Ik heb in 2005 ook in Manju ka Tilla gezeten. Het enige goede hotel wat ik geboekt had (Wonghen) zat vol. Ik heb heel veel Tibetaanse vrienden vandaar dat dit mij een goeie plaats leek. Pas toen ze hoorden dat ik in Kathmandu in het Tibetaanse vluchtelingenkamp had gewerkt werden ze vriendelijk. Zo werkt dat niet voor mij ! De hotels daar zitten altijd vol met Tibetanen die van Delhi naar Dharamsala reizen. Gaan jullie daar naar toe? De Dalai Lama geeft een 5 daagse teaching in Dharamsala voor Koreanen. Begint 1 oktober.
    Mochten jullie er naar toe gaan en jullie hebben nog geen onderkomen...: Pema Thang is geweldig. Een Tibetaanse broer en zus runnen het restaurant. Het hotel is van een Tibetaanse zangeres. (Haar zus woont in Utrecht).
    Mochten jullie vragen hebben kunnen jullie me altijd mailen.
    Veel plezier en Tashi delek.
    trefpuntherna@hotmail.com

  • 22 September 2007 - 18:06

    Michiel:

    heel mooi om je aandachtige (bijna of helemaal participerende) observaties te lezen, je betrokkenheid is zo groot dat ik jouw wonderen meemaak, fijn om je zo te leren kennen

  • 23 September 2007 - 16:34

    Marion De Bont:

    fijn om jullie wedervaren een beetje mee te krijgen, en mooi hoe jullie het verwoorden.
    Het maakt de wereld ver weg toch dichtbij.
    Veel liefs en bewustzijn (waar wij van mee mogen genieten...)
    marion

  • 23 September 2007 - 21:25

    Paul:

    Zo, ook deze pagina is weer geprint inclusief de foto's. Gaan per slakkenpost morgen naar Helmond!
    Groeten,
    Paul

  • 23 September 2007 - 21:50

    Ronald:

    Erg leuk deze site! Mooi beschreven door jullie beiden.Ik volg jullie op de voet, dus kijk maar niet teveel achterom; hou oog voor elkaar!

  • 24 September 2007 - 11:49

    Cornelia:

    Via julle prachtig beschreven indrukken ontwaken mijn herinneringen aan India!
    Dat het jullie goed moge gaan.
    Hartelijk dank. Ik volg jullie graag.

  • 24 September 2007 - 15:00

    Thomjeannelinsen:

    Geweldig je ervaringen op de voor jou zo bekende manier beschreven te lezen, een heel goede reis verder, ben benieuwd naar jullie belevenissen in Nepal. H.Gr.

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Dick & Ellen

We zijn weer in Nepal, dat ons intussen best vertrouwd is. Destijds, dat is inmiddels 6 jaar geleden zei Dick: We gaan er een jaar tussenuit. Ellen en ik. Sabbatical noemen ze dat. Ellen is al eerder in Nepal en India geweest en daar gaan we nu, om te beginnen, ook weer heen. We gingen toen met een bijzondere opdracht van het Boeddhistisch kwartaalblad Vorm en Leegte, waarvoor ik o.m. een column schrijf en met de Boeddhistische uitegverij Asoka, met Stichting Vajra en met mijn zencentrum Zazen Foundation. Ellen: Nu ik, zolang weg ga, wordt het extra voelbaar dat veel mensen me dierbaar zijn. Twintig jaar geleden schreef ik "rondzendbrieven", die mijn moeder copieerde en doorstuurde. Soms duurde het maanden voor ik antwoord kreeg. Dankzij dit medium lijkt de afstand naar jullie nu een stuk kleiner! Achteraf zijn Ellen en ik tussen 2007 en nu vier keer in Nepal geweest en hebben we ongeveer 80 dagen in de bergen gelopen. Dick heeft een boek geschreven dat 'De tocht van het hart' heet en dat zich voor een flink deel afspeelt in Nepal en India. EN; we zijn inmiddels getrouwd. Sinds 2011. Mijn zencentrum is nu gevestigd in Nijmegen waar we ook wonen. Zie www.zennijmegen.nl. En we hebben een fors waterproject opgezet in de Kaski-regio: de aanleg van een compleet waterleidingstelsel voor ca 14.00 mensen in drie dorpen op de heuvels boven Pokhara.

Actief sinds 21 Dec. 2006
Verslag gelezen: 301
Totaal aantal bezoekers 171650

Voorgaande reizen:

18 September 2007 - 01 April 2009

Onze huidige reis

Landen bezocht: