Bekroning

We hebben het eerlijk verdeeld. Ellen schreef door haar verdriet over haar knie heen over de lichte kant van onze nieuwe avonturen. En ik schrijf nu over de zon achter de wolken van onze andere (bescheiden) tegenslagen.

Achtereenvolgens: er brak bij ons allebei een stuk vulling uit een kies. Wonderlijk genoeg precies dezelfde kies rechts onder, helemaal achterin, de 47 voor de insiders. Er moet een kroon op en het moet hier gebeuren, omdat we geen tijd hebben om dat in Nederland te laten doen, voordat we naar New Delhi afreizen. Gisteren liet de watervoorziening het afweten. Nu moeten we met pannetjes regenwater in de weer voor de afwas en onze eigen bewassing en water uit plastic flessen om te drinken en te koken. Een goede oefening voor India. Maar na de vijfstralendouche die we hier inmiddels gewend waren, is dat even wennen. En bij een inspectie van de watertank kreeg ik een pastic luik op mijn linker wijsvinger, zodat ik een paar minuten stond te dansen van de pijn. De vinger is na een redelijke nacht volkomen blauw en dik gezwollen. Het is de vraag of ik de inmiddels bijna zwarte nagel kan behouden.

Onze kiezen worden gerepareerd door een Duitse tandarts, die ons als spoedgevallen behandelde, nadat Ellen meteen een afspraak met hem kon maken, toen ze vrijdagmiddag belde en hij er stomtoevallig de planten aan het water geven was. Maandag al de eerste inleidende ‘beschietingen’. Maar dat niet alleen. We werden opgewacht op een prachtig terras met prachtige bloemen en planten en een schitterend zeezicht. De vrouw van de tandarts presenteerde thee en kleine cadeautjes en bleek in de alternatieve stenenhoek te zitten. De stenen die we als gastgeschenk ontvingen zijn dankbaarheidsstenen. Alles wat je tegenkomt is reden om je dankbaar te stemmen. Want zij zijn een spiegel voor je eigen gedrag. De dankbaarheidsstenen herinneren je eraan dat alles één is. En het is –in wezen- alleen liefde wat je tegemoet komt. Maria Adriaens had ons dat al eerder voorgehouden. Nou, zulke zetjes kunnen we goed gebruiken aan de vooravond van ons echte vertrek. Straks gaan we onze nieuwe kronen halen en daarna gaan we ergens met Pieter aan de zee eten. Dat samen vormt dan de ‘bekroning’ van een nieuwe mooie, boeiende La Palma-dag.

Hoe het verder gaat met de watervoorziening en mijn wijsvinger is ongewis. We zien wel. Dat is de beste vooroefening die we kunnen krijgen voor de rest van onze reis, waarop je vaak het beste, vooral ook voor je eigen gemoedsrust, kunt meebewegen met de stroom van de ontwikkelingen. We zullen onze dankbaarheidsstenen maar meenemen. Alles is één. Weet je wat we doen? We zien wel, dan kunnen we nog altijd zien wat we doen.