Eerste bijdrage van Ellen

Ellen schrijft :

Het voelt nog steeds wonderlijk en onwezenlijk dat het paradijs waar we ons nu bevinden zomaar plotseling uit de lucht kwam vallen. We zouden naar de Alpen gaan om het bergwandelen te oefenen voor Nepal (om conditie op te bouwen en mijn wat reumatische gewrichten te laten wennen aan de bergen), maar de terugblik die volgt schrijf ik vanuit een riante, door stilte, rust en prachtige natuur omgeven villa op….. La Palma !

Als ik geweten had hoeveel tijd en energie het zou gaan kosten om onze reis voor te bereiden, weet ik niet zeker of ik het gedaan zou hebben……Het vergde vele en drukke maanden en ik vond het geen leuke klus, al meen ik mezelf toch te kennen als iemand met veel voorpret.
Maar toch bracht het me ook wel e.e.a. waar ik blij mee ben en waar ik over wil schrijven:

Ten eerste ging ik zien dat die vaak hectische tijd die ik niet bepaald als prettig ervaarde ook “heilige” tijd was. Gerard wees me er op dat de voet van de berg (nl. deze maanden) net zo heilig is als de top (in dit geval de Hamalaya, waar ik al 20 jaar zo graag een keer naar terug wil}. Ik zag dat ik nog steeds geneigd ben om in de beleving van ‘mijn’ tijd een onderscheid te maken tussen momenten die meer of minder belangrijk zouden zijn.
Maar voorbereiden is natuurlijk net zoveel NU als in India zijn…….het blijft oefenen!

Over oefenen gesproken: wat ook nodig was voor ik weer in de bergen kon gaan lopen, was een grote hoeveelheid trainingsuren. Niet alleen voor mijn conditie (die is meestal prima), maar ook om te zorgen dat m.n. mijn beenspieren sterk genoeg zouden zijn om te voorkomen dat de reuma weer toe zou slaan. En zo ontstond het volgende leerpunt……over niet méér willen doen dan ik kan. Ik ging wat realistischer plannen maken voor in Nepal en niet meer per se willen wat ik 20 jaar geleden daar nog deed. (voor de kenners : het rondje Annapurna) Maar deze week blijkt dat dit nog steeds een lastige les blijft voor me. Ook mijn bijgestelde plannen zijn misschien te hoog gegrepen. Mijn (weer dikker geworden )knie roept me weer terug…..

Het derde waar ik me bewuster van werd, is hoe vanzelfsprekend ik het vaak vind vriend(inn)en, familie, mijn koren en activiteiten om me heen te hebben. Ik vond het niet gemakkelijk afscheid te nemen van eerst mijn koren (al was dat een erg warm afscheid ; bedankt nog eens !), daarna van vrienden en familie. Maar toen ik mijn moeite daarmee (eens tijdens dans !) toe kon laten, voelde ik des te meer hoe dierbaar een aantal mensen voor me is. En ( en ik vind dat vreselijk cliché klinken, maar clichés blijken soms toch heel waar en niet voor niets clichés) dat ik ze in mijn hart mee kan nemen.
Overigens voelt het wel goed om alles eens los te laten, ook mijn rollen. Ik ben nu geen juf meer (hoop ik voor Dick), geen dirigente of pianiste of wat ook. Dat heeft toch ook wel wat. (overigens ben ik nu wel : Ellen met kort haar …….aiaiai…..even wennen. Jullie zien het wel op een foto. Niet heel erg slecht, maar vooral erg praktisch met zwemmen en wassen . Het voelt nog niet altijd als mijn eigen hoofd !)

En daar zitten we nu dan. Onvoorstelbaar luxe in het huis van ene Ellen die we niet eens kenden voordat we haar hier ontmoetten, en die we heel graag blijken te mogen. Ze lijkt het vanzelfsprekend te vinden dat we gebruik mogen maken van haar huis. En wij hoeven slecht te zorgen voor de planten en drie lieve honden, die Ellen gered heeft uit mishandelingssituaties en die op onze ‘estate’ leven. Beetje oppassen geblazen, want ze houden erg van schoenen en boeken en kussentjes en weten niet wat luisteren is.
Het uitzicht is geweldig, de stilte alom, volop zon en ……vliegen. (niet ergeren is de enige oplossing)

En na zoveel trainen dacht ik dus dat mijn knie wel mee zou doen…….en dat valt me erg tegen.
Soms ga ik in het verzet : ik wil geen reuma , ik wil wandelen, en liefst ver (de gymjuf is er na zoveel jaren nog steeds).
Soms ga ik in de zorgen: ik “moet” oefenen voor Nepal , anders kan ik daar niet lopen.
Soms kan ik het verdriet erover toelaten en komt er daarna weer meer rust en ontspanning. Dan kan ik genieten van de palmbomen, van het prachtige weer, de passaatwolken en van hoe goed ik het heb met Dick. (die schat komt nu weer binnenlopen met echte Aloe Vera uit Pieters (een vriend van me hier) tuin om mijn knie mee in te smeren…..wat wil ik nog meer !)
Ik voelde deze week opeens dat vertrouwen hierin niet is: hopen dat het weer goed komt, maar meer: een open houding, NU, bereidheid, openstaan voor wat er ook gebeurt.

Ik had me voorgenomen geen lange verhalen te schrijven, wat niet gelukt is. Volgende keer beter?!

Alle goeds voor jullie,

met liefs van Ellen

fotobijschriften

1 Kort haar
2 Onze tuin
3 Passaatwolken gezien vanuit onze tuin