Onze reis is al begonnen

Goed beschouwd is onze reis al begonnen. We zijn nog in Nederland, waar we het appartement van Marc en Lia bewonen, hartje centrum van Nijmegen. Maar voor mijn gevoel is de reis al begonnen met onze stille retraite van Shapiro (www.isaacshapiro.de) in Venwoude (www.venwoude.nl:
Isaacs website begint met de volgende uitspraak:

'Isaac is a living invitation to know Truth for yourself. He has been on fire in this love affair with truth, love, consciousness whatever name we give it, since an experience of unconditional love at the age of 19.'

En zo hebben wij hem ook leren kennen. Voor een zenman als ik (een beetje in het hoofd, al begint dat wel wat minder te worden) is het heel verfrissend iemand uit de advaita-hoek mee te maken die zo direct met jou en de andere 107 deeelnemers aan de retraite in het moment leeft.

Na de retraite was het voor Ellen en mij weer verder pakken en opruimen geblazen. Een heftig karwei. Ik heb er ook een column over geschreven, die binnenkort in het boeddhistisch kwartaaalblad Vorm & Leegte (www.vormenleegte.nl)gepubliceerd wordt. Voor de liefhebbers laat ik hem hiet vast volgen:

Schoon schip

Veertig jaren innige verbinding met mijn in 2005 overleden vrouw en onze twee dochters lagen ten grondslag aan het opruimkarwei, waartoe ik mij onlangs zette. Slechte weggooiers als we waren, hadden we, bewust en ongemerkt, veel spullen verzameld. Een gigaklus dus, zoals dat in eigentijds taalgebruik heet. Maar doe je het als samu, dan wordt het een meditatieve oefening zonder weerga: aandachtig doen wat je te doen hebt.

Opruimen is dan geen kwestie van gauw, gauw en smijt maar in de container. Want wat daar ligt aan ‘tienduizend dingen’ bepaalde eens wat op dat moment het belangrijkste in mijn leven was, zoals het schrijven van deze column nu het belangrijkste van mijn leven is, gewoonweg omdat dit moment nooit meer terugkomt. Aandacht voert mij door mijn tranen en mijn onrust heen. Ook bij opruimen is het zaak niet te blijven hangen in de kramplaag van ons egosysteem, maar te huizen in wat we wezenlijk zijn: liefde, vrede, vrijheid –NU.

Het is een ingrijpende les, dit opruimen. Een levende les in vergankelijkheid. En het kan gaandeweg een bezigheid vol ritueel, respect en compassie worden. Alles gaat door je handen; ik nam er de tijd voor en betoonde het de eer die ik passend vond. Want loslaten is pas mogelijk als je, wat los te laten valt, er volledig kunt laten zijn. Gevoelens van mededogen bekropen mij: niets blijft; alles beweegt; steeds weer. Niemand stapt ooit in dezelfde rivier. Dit weemoedige weten doordrenkte me en schiep gaandeweg de ruimte en de vreugde over het oneindige, veranderende doorgaan. Geen grenzen. Je daarvoor openen, je daaraan overgeven!

Alleen met deze zorgzaamheid en die weidsheid als richtpunt valt de les blijkbaar te leren. Pas dan valt het kwartje: er is altijd alleen maar doorgaan. Ga je het avontuur aan of deins je terug in een poging de dingen vast te houden en word je, onvermijdelijk, slachtoffer van je eigen leven?

Zo krijgt opruimen een andere dimensie. Meditatiemeester Achaan Chaa houdt ons in Gedachten zonder denker van Mark Epstein voor dat de vergankelijkheid van dingen en wezens de poort naar bevrijding kan zijn. Hij pakt een waterglas en zegt dat dit al gebroken is. Het is een mooi en functioneel voorwerp, maar als het zou stukvallen, zou hij niet verbaasd zijn. Ooit zou dat gebeuren. Hij leefde als was het al gebroken. Elk ogenblik dat het nog heel is, vormt dan een onbetaalbare genieting. Als het afscheid al genomen is van dingen, foto’s, herinneringen, verleden, familie, vrienden, ego, lijf en leven, treedt er een ongekende ruimtelijke dimensie van NU op. Vrijheid en vreugde. Ik besefte dat de ballast die ik met een zucht losliet, niet zozeer de dingen of de mensen zijn, maar vooral het idee dat ze vastgehouden kunnen worden.

Terwijl ik deze regels tik, zingen ze een woonlaag onder mij: ‘Nothing is said, nothing is done and the heart is dancing in silence’. Mijn nieuwe lief, als een wonder op mijn weg gekomen, dirigeert haar koor in ons tijdelijke onderkomen. Net als ik heeft zij haar huis opgeruimd en verhuurd. Beiden hebben we schoon schip gemaakt om gezamenlijk in het diepe te springen. Het opruimen blijft altijd doorgaan, zeker, maar het markeert ook immer een nieuw begin. In ons geval een lange reis met onbekende bestemming, waartoe een royale uitstap naar de verten van het oosten behoort. U hoort nog van ons!
Dick Verstegen

Die laatste waarschuwing slaat dus op dit blog. Onze 'echte' reis (naar India en Nepal) begint in september, maar de voorbereidingen, die in volle gang zijn, en onze andere bezigheden vooraf vormen als het ware het voorportaal en daarom laten we ze in dit internetdagboek ook meedoen.

Onze beide huizen zijn intussen verhuurd en we hebben allebei nog een sesshin (intensieve meditatieperiode met resp. Rients Ritskes (www.zennn.nl) en Ton Lathouwers (http://get.to/mkc) voor de boeg. En verder concentreren we ons op de juiste schoenen, een lichtgewicht bepakking en het oefenen met zware rugzakken.

Wordt vervolgd