gelukkig

Enthousiaste verhalen te over, maar toch is deze reis ook weer zwaar, doordat ik zo enorm slecht slaap. Daardoor heb ik niet veel uren te besteden op een dag, en voor een deel moet ik me daar doorheen slepen. Ik geniet echter zó van wat er overblijft dat ik het er ruim voor over heb. Ik blijf het hier fantastisch vinden.

Zo op Tihar. Even een dag zonder urenlang ceremoniewerk. We worden weer hartelijk ontvangen door de moeder van Hom. Ze is de meest fotogenieke vrouw die ik ken. We zien haar voor het eerst met een zonnebril. En als ze dan ook nog de jas aantrekt die we meegebracht hebben ziet ze er volkomen idioot uit (like a popstar, zegt Lauren) maar zelf is ze zeer tevreden. Ik heb al eens verteld over het hondenleven dat zij gehad heeft. Op haar achtste werd ze uitgehuwelijkt, op haar 15e baarde ze haar eerste dochter. Er volgden er nog 11, van wie er 6 overleden. Zo’n vrouw brengt ongeluk; je kan haar beter niet tegenkomen in het dorp…. En toen kwam Hom. Op diens bruiloft zal ze eindelijk het langverwachte bijbehorende goud krijgen en ze mag hem als eerste zegenen, met haar man. (en daarna wij !) Ze heeft nooit leren lezen, schrijven of rekenen. Maar haar zoon heeft het nu ver geschopt, want zo zien ze dat. Trouwen met een westerling is zo ongeveer het hoogste wat je kan bereiken. (en het is nog een hartstikke leuke meid ook, voeg ik graag toe)

Tegenwoordig is Homs moeder bijna altijd dronken. Als ze me ziet heeft ze steeds wel weer de helderheid op te merken dat ik veel te dun ben. Ze klaagt daar steen en been over.
Vandaag op Tihar hebben we een leuk tijdverdrijf. Lauren, Dick en ik maken met rijst die we kleuren een prachtige mandala voor het huis onder leiding van Hom. We zijn apetrots en zullen nog dagen vieze vingers hebben. Daarop volgen de bekende zeer eigenaardige rituelen en vele tika’s. Ik heb de eer Homs vader twee tika’s te mogen geven. Oeps. Die moeten in allerlei kleuren vandaag en dat is nog niet zo gemakkelijk. Ik zegen hem en loop rondjes met water, geef hem ‘ lekkers’ en krijg wat kleingeld van hem (?)

Ik vind het ontroerend hoe Homs ouders aandachtig luisteren naar mijn uitleg over het westerse huwelijksritueel. (Hom vertaalt) Wat moet dat vreemd zijn voor hen.

En dan moeten we al weg. We willen deze keer de bus van ongeveer drie uur niet missen. Dat hebben we al te vaak gedaan. Om half drie al staan we langs de hoofdweg door het dorp. Een bushalte is er niet. Maar na anderhalf uur is er nóg geen bus……….hij komt gewoon niet. Dit is Nepal. Dingen gaan bijna nooit zoals je verwacht.

Hom redt ons. Hom noemt bijna elke man een vriend of een broer en hij tovert een broer tevoorschijn met motor die Dick achterop helemaal de berg af brengt. Ik spring bij Hom op de motor. Terwijl we naar mijn idee veel te hard de levensgevaarlijke ‘ weg’ afdenderen zingen we samen luidkeels de Gayatrimantra, die we als verrassing voor Lauren op de ceremonie gaan zingen. Op de achtergrond steeds de achtduizenders van de Himalaya. Ik ben gelukkig.