Pawl de oude

Vlak langs het altijd weer prachtige Fewameer, achter Lakeside, met altijd talloze roodgeelblauwe Van Gogh-bootjes, is een heus bestraat wandelpad gekomen. Aan het eind van ons vorige bezoek, twee jaar geleden, was er al en beginnetje gemaakt. Een maoistisch initiatief, dat met nachtelijke interventies en tamelijk harde hand werd doorgevoerd. Het aan het meer gelegen Fewahotel heeft het geweten want zijn terras werd in tweeën gedeeld. Maar we zien nu dat ze het handig hebben opgelost. Pal aan het meer hebben ze een hoekje gemaakt waar de toeristen dol op zijn. Ergens midden in het pad ontbreekt een stuk van ca vijftig meter. Ik ga nog uitzoeken hoe dat zit,

Daar is het antieke draaihekje naar het smalle straatje dat naar Lakeside leidt, nog helemaal hetzelfde. Om fietsen en scooters te weren natuurlijk, maar met een flinke rugzak op is het er lastig doorheen lopen. Het eerste aanzicht van het straatje is vertrouwd. In het straatje zelf is veel veranderd, veel nieuwe winkeltjes en uitspanningen. Maar daar zit, als altijd gehurkt, de kleine Pawl Bahadur, een stokoude dalit (kasteloze). We herkennen hem al van ver. Ach hij is er nog. Hij steekt ons een beverige hand toe, die wij tussen de onze nemen. Ontroerd. Hij zit tegenover zijn bed. Dat bed staat aan de andere kant van het straatje onder een afdak van een huisje. Daar, horen wij van een voorbijganger, woont zijn familie, die tamelijk goed voor hem zorgt, Dat moet ook wel want hij is inmiddels 84, een ongekend hoge leeftijd voor een Nepalees.

Hij weet nog dat we hem vorige keer nogal royal bedeeld hebben en de honderd rupees die we nu bij deze eerste hernieuwde kennismaking geven (ca 70 eurocent) worden met een ondefinieerbare mengeling van aarzeling en Nepalese welwillendheid ontvangen. Het nee-schuddende hoofd betekent instemming, maar de wijze waarop het schudden plaats vindt spreekt de boekdelen die horen bij de Nepalese cultuur. Wij kennen de vertaling: hij vindt het te weinig, maar is er toch wel blij mee want gewoonlijk krijgt hij van voorbijgangers niet meer dan vijf of tien rupees.

Onze vrienden Purna en Sita die een klein eetwinkeltje dreven verderop in het straatje zijn verdwenen. Waar ze zijn gebleven is niet een twee drie te achterhalen, maar een Tibetaanse snuisterijen- en sieradenverkoopster die we ook nog van vroeger kennen gaat er achteraan. Ze heet voor ons Dolma 2; er zijn veel Dolma’s. Ze zijn verdreven uit de hoofdstraat, zoals ik al eerder meldde en huizen nu bijna allemaal in de kleine zij- en achterstraatjes, wat hun omzet vermindert. De achtergrond van deze verbanning is ons nog niet helemaal duidelijk. Dolma 1, die ook echt Dolma heet, treffen we toch ergens in de hoofdstraat aan, weggedoken achter een achter een forse terreinwagen. Ze heeft een deal met de eigenaar van het aanpalende restaurant Once upon a time. Ze mag daar zitten en krijgt soms wat te eten, maar ze is een van de zeer weinigen die nog over zijn in de hoofdstraat. Hun verbanning wijt Dolma aan jaloerse concurrentie van de Nepalese straatwinkeliers. Maar of dat helemaal klopt….? Misschien passen jaloerse winkeliers wel goed in het Tibetaantje pesten, waar ze Chinezen zo van houden. Foto’s komen nog.