Een inleiding en voortzetting

Hallo trouwe lezer, hallo nieuwe lezer,

HOM. De trouwe lezer kent hem inmiddels. We liepen met Hom ruim twee maanden door de Himalaya. We leerden hem kennen als een zeer behulpzame charmante sociaal vaardige jongen. Een Dalit : een kasteloze, een onaanraakbare. Het kastesysteem leeft in Nepal, en niet zo'n beetje. En als je niet eens een kaste hébt...........

Wat dat betekent leerden we via Hom. Een Dalit hoort er niet bij, is kansloos. Voor een vrouw die Dalit is geldt dat nog meer. Homs moeder kreeg 12 dochters. En een vrouw die alleen meisjes kan baren brengt ongeluk als je haar tegenkomt. En toen kwam Hom, die bij geboorte meteen verantwoordelijk werd voor het latere leven van zijn ouders en thuiswonende zussen.

Hom wilde leraar engels worden. We besloten zijn studie te gaan betalen en vroegen daarvoor toestemming aan zijn ouders die zelf nog nooit een school van binnen gezien hebben. Ze waren geroerd, en zeiden dat we vanaf dat moment ook zijn ouders waren.
Hom noemt ons sindsdien 'mom' en 'dad'. Die meteen moesten voorzien in het onderhoud van de rest van de familie, omdat Hom dat niet kon doen als hij studeerde. Nou leven die mensen met drieën van een euro per dag, maar dat er ook onverwachte en onverwacht peperdure operaties zouden volgen kon niemand bevroeden. En wat doe je, als je moet kiezen tussen vader dood laten gaan of vader proberen te redden..............Vader leeft nog steeds, mede dankzij ons.
Ook Homs moeder lag in het ziekenhuis. We zochten haar op op de IC en wisten niet wat we zagen. Wat hebben we het hier goed.......


Hom maakte een zootje van zijn studie. Na veel gesprekken kwamen we er achter dat Hom leeft met het idee dat als
je als je voor een dubbeltje geboren wordt, nooit een kwartje kan worden. Als dat idee er sterk genoeg in zit dan werkt het dus ook zo. Zuur, heel zuur. Voor iedereen. In mijn laatste artikel van onze vorige reis heb ik het over deze teleurstelling.

We bleven van hem houden, maar draaiden de geldkraan dicht.

Dankzij Hom hebben we veel van de Nepalese cultuur leren kennen die anders voor ons verborgen was gebleven. De enorme ellende die vrouwen meemaken, fysiek en psychisch. (zie eerdere artikelen) De onbetrouwbaarheid van veel mensen (niet allemaal gelukkig !). De wanhoop van mensen zonder toekomstperspectief, de grote armoede, en natuurlijk het gebrek aan schoon water. Zo ontstond ons idee van het waterproject.

Homs ouders wonen op een hoge heuvelrug boven Pokhara en op die heuvel ontbreekt het 10.000 mensen aan schoon water. Met alle gevolgen van dien. Ziekte, overlijdens, veel zwaar werk. Homs vader doucht ééns per jaar. Kinderen moeten met moeder mee om drie uur naar de bron te lopen en met een kan water terug te komen. We besloten er iets aan te gaan doen. Wat ons niet in de koude kleren is gaan zitten. Als we dit geweten hadden waren we er niet aan begonnen. Met name Dick heeft er vele honderden uren werk in gestopt, dat vaak geen leuk werk was. Inmiddels hebben we 125.000 euro beschikbaar gesteld aan het project. Het hele goede nieuws is dat het fantastisch loopt op het moment en dat over ongeveer een jaar het water moet stromen. Voor elke 3 a 5 huizen een tappunt. Zelfs voor de kastelozen.........
(zie http://www.waterprojectnepal.nl/l als je wil; helaas is de website niet erg up-to-date)

En toen werd Hom verliefd op Lauren, een jonge enthousiaste vrouw uit Australië. Ze was op vakantie in Nepal en keerde voor een jaar terug om daar haar stage te gaan lopen. Over huiselijk geweld. Op een plek in de Himalaya (toevallig - de Himalaya is groot- precies de plek waar ik een deel van de as van mijn vader verstrooid heb in de wind) vroeg Hom haar ten huwelijk.

Of ik het huwelijk wilde sluiten..........vroegen ze in februari van dit jaar. En dankzij een gulle gift van mijn moeder die onze tickets betaalde konden we JA zeggen !

Of ik ook ideeën had over de vorm en inhoud van zo'n ceremonie, werd later de vraag.

Over anderhalve week vertrekken we. Heel veel uren werk, plezier en soms ergernis (de Australiërs reageren bepaald niet in een door mij gewenst tempo op de mail) verder. Plannen uitwerken, tot een geheel smeden, mailen met het bruidspaar en met haar familie en vrienden uit Australië. De ideeën vallen meestal uit de lucht en het wordt een warme persoonlijke ceremonie met veel licht, liefde, zegen, zang (ik ga zingen met Laurens beste vriendin, wat L. niet weet) samenzijn en kleur ! Er komen maar liefst 30 mensen uit Australië en bij de ceremonie zijn ook 30 nepalesen aanwezig.

Twee dagen later is er de Nepalese ceremonie, met 300 mensen bij het huisje van Homs ouders, dat met 7 mensen ongeveer vol is. De 30 Australiërs en wij zijn er ook. Zoveel westerlingen hebben die mensen nog nooit bij elkaar gezien. De voorbereidingen zijn in volle gang. How to treat westerners........

Omdat we ook nog een week de bergen in gaan heb ik al zeker 60 uren doorgebracht in de "bergen" van Berg en Dal. Heuvel op heuvel af heuvel op heuvel af. Goed trainen in een poging te voorkomen dat mijn reumatische knieën roet in het eten gaan gooien. Ik kan inmiddels meer dan ik nog had dúrven hopen........en nou maar hopen dat het goed gaat daar ! De Nepalese stoepen (als ze er al zijn) zijn niet erg rolstoelvriendelijk.

Ik tel de dagen af en heb enorm veel zin om te gaan. Gezien mijn niet al te beste gezondheid vind ik het ook spannend, maar de voorpret overheerst.

We gaan vast weer schrijven, ook al zit ons programma behoorlijk vol met het waterproject en de (verdere voorbereiding van) de bruiloft. Het gekke van dat schrijven vind ik nog steeds dat ik niet weet wie het leest. Een van onze trouwste lezers, Alieke, is deze zomer helaas overleden. Ik neem haar foto mee. Dan is ze er toch een beetje bij.

Tot later,

Een warme groet, ook van Dick,

Ellen