Droom

Droom

Ik heb het gedaan. Al was ik er bijna van overtuigd dat het niet zou kunnen.

In de jaren ’80 reisde ik de halve wereld rond. Ik ben toen op veel plaatsen geweest die grote indruk op me maakten. Wat later bleef hangen was de wens om opnieuw de Himalaya in te gaan. Dat werd mijn droom, maar ik deed het niet. In die tussentijd werd ik een erg slechte slaapster en ik was ervan overtuigd dat zo’n reis daardoor een ramp zou worden. Vervolgens kreeg ik ook nog reuma, die soms ernstige vormen aannam. Op de Maartenskliniek raadden ze me aan om nooit meer de bergen in te gaan. Daar werd ik opstandig van; daar wilde ik niet aan meedoen, al kwam ik met perioden niet van de bank af of de rolstoel uit.

Maar die diepe wens om naar Nepal en de bergen te gaan bleef. Waarom wil je zo nodig reizen, vroegen mensen. Aanvankelijk voelde ik me tekortschieten omdat ik er geen antwoord op had. Later heb ik me daarbij neergelegd. Weet ik veel waarom? Inmiddels weet ik dat ik vaak pas achteraf kan zeggen waarom ik iets gedaan heb. Soms jaren later.



En toen ontmoette ik Dick. Jongen, zei mijn vader tegen hem, dit zijn je gouden jaren. Je kan nog alles en hoeft niet meer te werken. Maak er gebruik van! Ouders blijven soms een deel van je leven bepalen...... J. Het was geen beslissing die zo maar even genomen werd, maar we besloten een jaar te gaan reizen! (Dat was overigens niet wat mijn vader beoogde met zijn opmerking). Tenslotte, realiseerden we ons, worden we allebei alleen maar ouder en mijn reuma ging nu heel goed maar kan erger worden.....en beide risico’s konden in Azië wel eens spelbrekers worden. Ik ging als een gek trainen om de reuma ‘onder de knieën’ (daarin zit het vooral) te houden en we besloten allebei ons huis te gaan verhuren. De voorbereiding kostte zóveel tijd en energie dat ik er bijna spijt van had dat we er aan begonnen waren.

Die spijt is over. Het ging allemaal niet vanzelf, maar spijt... nee. Vlak voor de grote tocht door de Himalaya speelde de reuma weer op. Het leek er op dat ik slechts uit de verte naar de bergen zou kunnen kijken. Maar dankzij het feit dat we het heel rustig aan deden hebben we 42 fantastische dagen in de Himalaya doorgebracht. Geen problemen met de reuma, geen al te grote slaapmoeilijkheden. Dat we Hom ontmoetten heeft stellig geholpen. Hij droeg de meeste bagage en regelde alles voor ons in de bergen. Veel ingrijpender: hij zou een draai aan ons leven geven. Mede door en voor hem gingen we een half jaar later weer terug om de tweede helft van ons ‘sabbatical year’ in te vullen.

Pas die tweede keer gebeurde waar ik steeds bang voor was geweest: ik sliep niet meer. Niets, geen pillen, poeders, wandelingen, yoga, meditatie, zwempartijen, niets hielp. Een paar maanden lang sliep ik nauwelijks. Regelmatig overwogen we om terug naar huis te gaan, want het was echt een nachtmerrie. Ik vond het moeilijker dan de periode dat ik niet kon lopen. In diezelfde tijd kreeg Suzanne, een zeer dierbare vriendin, een bijzonder zwaar ongeluk en het was erg moeilijk om niet in de buurt te zijn. Dit keer liep mijn droom niet zoals ik gehoopt had. Ons Tibetplan ging op de helling omdat ik dat niet vol zou houden. We besloten heel weloverwogen wèl de bergen te proberen, maar een andere tocht dan we gepland hadden omdat we op die trek met een vliegtuig terug zouden kunnen als het nodig was. Maar dat werd door allerlei complicaties dus een helikopter. Op zich geweldig, maar, ook voor Dick, verre van leuk.

De vreugde van het proberen is steeds gebleven. Ik wilde weer naar Nepal, ik wilde nog eens gaan reizen. En dat heb ik gedaan. Eerste helft: groot en onverwacht succes. Tweede helft: veel onverwachte tegenslag. Niet alleen met slapen en mijn knieën. We kregen ook te kampen met tegenvallers, o.a. in onze hotels. Om bij te komen zijn we een paar keer op droomplekken geweest. Of in elk geval plekken die er zo uitzagen. Droomplek 1 aan het meer van Pokhara bood echter onvoorzien geen enkele privacy en we hadden voortdurend te maken met een tamelijk onprettig gestoorde eigenaar die vanuit het tuinhuisje op ons grondgebied onze bemoeizieke buurman werd. Op droomplek 2, een prachtig kasteeltje op de heuvel boven de stad, deelden we met kerst het huis met honderden (!!) muizen en een lekkende watertank op het dak zodat slapen onmogelijk was. Ik moest steeds uitwijken naar andere slaapplaatsen.

En nu zitten we op droomplek 3 in Goa in India. Vorig jaar waren we al hier en zagen dit huisje op het strand. Primitief en niet gezellig, maar met een prachtige waranda met hangmatten. Helaas vinden de ratten het er ook heel fijn. Die genoten volop van al het lekkere eten dat we nog bij ons hadden, hebben in mijn tas gewandeld en daar onze Indische pittige kruiden genuttigd en de mooie houten tol voor mijn neefje Roel geconsumeerd. Het gaat om een rattennest en een stuk of tien grote ratten en je kunt de volgende morgen precies zien waar ze geweest zijn.

(N.B. Ten tijde van publicatie kan ik zeggen dat we na acht heerlijke dagen in droomhuis 3 en evenveel rattennachten verhuisd zijn naar een behoorlijk luxueus huisje aan een ander strand. De eerste ochtend daar vind ik een paar van de gembersnoepjes die ik voor mijn moeder gekocht had op een andere plek dan in het zakje waarin ik ze gekocht heb. Aangevreten zakjes, rattenpoep en een open hol onder een plint in de badkamer wezen ons de weg naar de vermoedelijke oorsprong. Er is weer bezoek geweest, ook in mijn tas.....en ook hier zijn de Indiërs van het hotel er weer niet van onder de indruk......)

Maar in zekere zin doet dat er allemaal niet zo toe. Ook die tweede reis was een wonder van ervaringen. Ik heb mijn droom gerealiseerd. En het was alle moeite, van voorbereiding tot dealen met tegenslagen, dubbel en dwars waard. De reis van het leven gaat door. En we gaan zeker nog terug: voor Hom, voor het waterprojekt, voor onszelf. Ik zie er nu al tegenop en kijk er naar uit. Zo gaat dat met dit soort landen: je wordt er verliefd op en je gaat ze haten. India is op veel plaatsen een stinkende lawaaierige vuilnisbelt, maar de parels daarin zijn dermate stralend dat voor mij, voor ons, de donkerte vervaagt. Het was een fascinerende inspirerende verdiepende fantastische reis. Met dank aan Dick, want zonder zijn niet aflatende steun had ik het niet volgehouden. En met respect en dank voor het feit dat hij op zijn leeftijd het volkomen onbekende met mij is aangegaan in landen waar niets is zoals je het verwacht en waar reizen niet hetzelfde is als vakantie vieren.

Ik raad beslist niet iedereen aan naar India te gaan. Wel om haar of zijn droom te verwezenlijken, ook al lijkt het onmogelijk.

Ellen