Blijven & de bergen in

Ondanks mijn weinig energieke toestand besluiten we toch maar naar Pokhara te gaan. Ik heb ons hotel Kathmandu, hoe schitterend ook, van binnen en van buiten nu wel gezien en een verandering doet misschien goed. Het idee om naar huis te gaan trekt toch ook niet echt.
We nemen het fijnste hotel van de stad en ik lig een paar dagen en de hangmat en het zwembad. Heerlijk. En....we zien Hom weer! De cultuurverschillen, ook in de communicatie, vliegen ons weer om de oren, maar met veel geduld komt alles goed. Dick gebruikt zijn tijd om met Hom een nieuw mobieltje te gaan uitzoeken omdat zijn oude gestolen was, en ze kopen wat kadootjes voor Homs familie, waar we Dasain gaan vieren. Dat is een feest in belangrijkheid vergelijkbaar met onze kerst, maar hier heeft het nog volop betekenis. Het gaat vooral om respect van ouders naar kinderen, wat uitgedrukt wordt in het geven van een tika (van die rood gekleurde rijst op het voorhoofd, in grootte varierend van een stip tot-meestal- een heel voorhoofd vol) op de laatste van de ongeveer 6 dagen die het festival duurt.
Het is trouwens ook een feest om weer in Pokhara te zijn. Bij ons koffiemeneertje worden we als zijn beste vrienden ontvangen. We krijgen thee en een boel somosa’s en hij staat er op dat we niet betalen, omdat we vrienden zijn. Onze Tibetaanse bekenden ontvangen ons allerhartelijkst, en ook in het hotel lijken we meer dan welkom. Het is fijn om Mr. Hari, die op ons verzoek als een soort mentor van Hom optreedt, weer te ontmoeten. Hij is de restaurantmanager, en is zeer positief over Hom.
Toeval is dat hij een zeer prettige collega blijkt te hebben die uit Sarangkot komt, een dorp vlakbij dat van Hom. Hij wordt een belangrijke partner in het gesprek over het waterprojekt dat we op willen zetten voor Homs dorp Kaskikot. We hebben in Nederland deze zomer al geprobeerd iets van de grond te krijgen, maar dat bleek onmogelijk zonder hier te zijn. In Kathmandu ontmoetten we toevallig Jeroen, een door nederlanders geadopteerde Indier die voor een Schotse organisatie in Nepal ontwikkelingswerk doet. Met hem en een collega heeft met name Dick uren gepraat over hoe we mogelijk ons idee vorm kunnen gaan geven. Er blijken 1000 haken en ogen aan te zitten en we hebben nu een lange inventarisatielijst om een vooronderzoek te doen ter plekke. Morgen vindt de eerste officiele vergadering in het kader van onze presurvey plaats in ons ‘hotel’ in Sarangkot waar we inmiddels beland zijn. Zonder licht (veel powercuts) met enorme stortbuien en allerprimitiefst......
Het was geweldig om Hom weer te zien na zoveel tijd. Er is een hechte band tussen ons ontstaan die niet alleen aanvoelt als zijnde financieel, al realiseren we ons natuurlijk wel dat dat een belangrijk fundament is van de relatie! Homs leven is volledig veranderd sinds wij zijn studie zijn gaan betalen en zijn familie ook onderhouden. Hij hoeft niet meer steeds naar werk te lopen zoeken, wordt wat minder met de nek aangekeken als kansloze kasteloze, hij geniet van deze kans, en ook in het dorp is e.e.a veranderd. Hij vertelde ons dat zijn vader zich altijd zorgen maakte over het gezinsinkomen en dat zijn ouders beide te veel dronken en ruzie maakten. Zijn moeder liep ’s avonds vaak zat over straat en Hom werd daarop aangesproken. (zie mijn verhaal van vorig jaar over Hom en zijn geschiedenis) Nu hebben ze beide meer vrede en gaat het veel beter. Ze zijn erg blij dat we weer komen, maar zijn moeder zal weer heel verlegen zijn volgens Hom. We moesten het maar vergelijken met een huisbezoek van Bush aan ons, zei hij....waar praat je dan over....
Het zal ook een eer zijn dat wij tika kunnen geven aan Hom en zijn pas getrouwde zus die de laatste avond thuis zal zijn. Er is namelijk dit jaar een oom van Homs vader overleden en binnen een jaar na dato mogen zijn ouders nu geen tika geven. Dat betekent dat zijn zus dus ook geen tika van hen krijgt, en zij daarom een jaar lang niet bij hen in huis mag komen....en dat terwijl ze een paar weken geleden uitgehuwelijkt is en voor het eerst sinds 22 jaar niet meer bij haar ouders, maar bij haar schoonouders inwoont..... Andersom moest Hom ook op een tika wachten voordat hij zijn zus mocht opzoeken. Iedereen blij dus, dat wij haar tika komen geven. Wij zijn tenslotte Homs ouders, en dus ook haar ouders.....Goh, hebben we er ook nog een dochter bij kennelijk, compleet met kersverse schoonzoon. Je 10e kleinkind moeder !
-0-
Inmddels is dat allemaal weer achter de rug. Dasain in Kaskikot, waar we ook een nacht doorbrachten in het huisje van Homs ouders, bestond uit de ene verbijsterende indruk na de andere: het maken van en het spelen met schommels, hoger dan een huis, de slacht-offers voor de Hindugoden, die eerst een duizend treden tellende tempelberg op moeten, het verdelen van kluiten rundvlees onder de dorpsbewoners, het ‘feesteten’ dat daaruit voortvloeit en tenslotte het geven en ontvangen van de tika’s. Tientallen kinderen en volwassenen kwamen langs om van ons als stand-in ouders van Hom tika te ontvangen. De ouders van Hom mochten dat immers niet doen, vanwege dat sterfgeval in de familie. Wij declameerden dan een Napalese heilwens voor de jongeren, door Hom zorgvuldig opgeschreven. En voor de volwassenen maakten wij onze eigen teksten in het Nederlands. Een paar keer ook zongen wij er Bonum est confidere bij. Soms overbrugden tranen van ontroering over en weer de onpeilbare cultuurkloof.
Ons slapen in Kaskikot leidde tot heel wat vertier, niet zozeer voor onszelf maar voor de dorpelingen. En toen we eindelijk zo rond 2 uur ’s nachts in dreigden te dommelen, werd onze welverdiende rust wreed verstoord door Homs hond die trefzeker door het getraliede raam zonder glas naar binnen sprong. Dat verhaal leidde de volgende ochtend nauwelijks tot hilariteit. De middernachtelijke sprong door de tralies was namelijk de gewoontje van het teefje dat overdag en ’s nachts constant op de huid gezeten wordt door acht, negen reuen van allerlei ras.
Intussen is dat al weer een week geleden. In dat lekkere hotel waarover Ellen schreef hebben we vijf dagen gezeten in de hoop dat Ellen weer wat op verhaal zou komen. Dat is ten dele gelukt en we hebben besloten overmorgen (de 18e oktober) de bergen in de gaan. Around Annapurna, omdat dat in de buurt en bekend is. Ellen heeft de blaasontsteking en de maag-buikproblemen wel zo’n beetje achter de rug, maar slaapt nog steeds allerbelabberdst. Slaaptabletten van de hoteldokter en ook onze eigen middelen uit Nederland werken nauwelijks. Maar we hebben allebei de hoop dat de berglucht en het ‘lichaamswerk’ haar goed zullen doen. Dan zijn we dus, als alles goed gaat, een kleine maand uit beeld. Want er zal op die route nauwelijks internetverkeer mogelijk zijn. We hebben heeeeeeel veel aan Suzanne gedacht, doen dat nog dagelijks en zullen dat blijven doen. Lieverd, heel veel sterkte van ons allebei. We nemen je mee op het trajekt waar jij en Ellen al eens eerder waren. Zorg dat we straks weer helemaal de oude Suzanne in onze armen kunnen sluiten hoor!!

Ellen en Dick

PS
Als het even kan voegen we morgen nog wat foto's toe!!!