Hom(e)

Been trav'ling a day
been trav'ling a year
been trav'ling a lifetime
to find my way home

Home is where the heart is............

Zo'n prachtig lied, dat ik vaak zing met mijn koren en groepen.

Ben ik hier thuis ?

Ik ben nergens liever dan hier. Deze bergen breken me open, als vanzelf. Elke stap die ik zet wil ik stoppen om de waanzinnig mooie vergezichten beter in me op te kunnen nemen. Het is niet uit te leggen, niet te fotograferen of filmen. Het is echt een onbeschrijflijk mysterie.

Vandaag liep ik een stuk met Dick, die ook volop genoot. De echte afstanden leg ik alleen af, waarin ik bijna de enige ben. En mijn knie-en doen nog steeds mee. Maar het zwaarste komt wat dat betreft nog.

Maar thuis..............het is unheimisch koud. We slapen weer met twee paar kousen en handschoenen aan, muts op, twee lagen thermo-ondergoed. Ik schrijf dit om 6 uur p.m. en de koude wasem komt uit mijn mond. Mijn handen zijn ijzig koud. Dick ligt al met een kruik in bed om warm te worden. Morgen stijgen we nog 7 of 800 meter verder. (Dick in een jeep) Het water bevriest er in je kopje 's nachts.

Thuis.............nee. Maar ik heb de relatieve ellende er heel graag voor over.

Hom(e) is where the heart is. Vaak zongen we dat lied voor Hom, in de lange tijd die we met elkaar optrokken. Hij was daar altijd enorm door geraakt. Ik ga het ' stiekum' aan de Australische gasten leren de dag voor de bruiloft.

De ceremonie vindt plaats in een prachtige tuin onder een idem boom. Hom wordt naar de boom gebracht door zijn ouders en Dick en mij. (wij zijn ook zijn ouders, zegt hij altijd)
Daarna pak ik de gitaar en zingen we HOM IS WHERE THE HEART IS, terwijl Lauren in haar nog door niemand aanschouwde witte bruidsjurk de tuin in schreidt, aan de arm van haar vader.

Ik mag de ' celebrant' zijn, een van de moeders, ik speel gitaar en zing. Wat zal ik me thuisvoelen.

NB Door de zeer slechte verbinding en het (tijdelijk) ontbreken van Dick is het mij onmogelijk om foto's te plaatsen. Kom eens kijken als we weer THUIS zijn.